Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

domus principis

  • 1 Hof

    Hof, I) eig. u. meton.: A) eig.: arĕa (jeder freie Platz). – cavum aedium od. (später) zsgz. cavaedium (Hof im Innern des Hauses, um den sich rings die Wohnzimmer herumzogen). – cohors od. chors (der umzäunte Platz für das Vieh, der Viehhof). – B) meton.: 1) ein Gehöfte: aedificium (ein einzelnes Gebäude). – aedificium agreste (ein einzelnes Gebäude eines Landguts). – villa (ein Landgut mit seinen Gebäuden). – Dörfer u. Höfe in Brand stecken, vicos atque aedificia incendere. – 2) der Sitz eines Fürsten, sowie der Fürst selbst mit seiner nächsten Umgebung, a) eig.: aula (im allg.). – regia (die königliche Burg; dann auch = die königliche Familie, z.B. affinitate regiam contingere). – palatium. domus palatina (die kaiserliche Burg, der kaiserliche Palast, Kaiserzt.). – domus principis od. principum. domus aulica (das fürstliche, kaiserliche Haus = die fürstliche, kaiserliche Familie, Kaiserzt.). – domus regis (das königliche Haus = die königliche Familie). – rex. princeps (der König, Fürst). – aulici (die Hofleute). – am H. alles gelten, aulā et rege potiri: am H. erzogen werden, in aula educari: an jmds. H. erzogen werden, educari in domo alcis: jmd. vom H. verweisen, jmdm. den H. verbieten, [1350] interdicere alci aulam. – b) übtr.: Aufwartung bei Hofe u. übh. (Cour): salutatio publica (öffentliche Begrüßung des Fürsten). – cultus (tätige Verehrung, dargebrachte Huldigung). – jmdm. den Hof machen, alqm salutare (jmdm. seine Aufwartung machen); alqm colere (jmd. übh. mit Ehrerbietung behandeln); se alcivenditare (sich durch Schmeicheleien etc. bei jmd. zu insinuieren suchen). – II) übtr., der helle Schein um den Mond: corona od. area lunae.

    deutsch-lateinisches > Hof

  • 2 Herrscherfamilie

    Herrscherfamilie, domus principis. – domus regia (die königliche). – Herrschergelüste, consilia inita de regno; consilia regni.

    deutsch-lateinisches > Herrscherfamilie

  • 3 Residenz

    Residenz, I) Wohnung eines Fürsten: domus principis; domus regia; auch bl. regia. – II) = Residenzstadt, w. s.

    deutsch-lateinisches > Residenz

  • 4 inhorresco

    in-horrēsco, horruī, ere (Inchoat. v. inhorreo), I) am Körper usw. rauh werden, von Haaren usw. starren, 1) eig.: a) im allg.: bombycas... fieri primo papiliones parvos nudosque, mox frigorum impatientiā villis inhorrescere, rauh u. haarig werden, Plin.: gallinae inhorrescunt (sträuben die Federn auf) et se excutiunt, Plin.: aper inhorruit armos, sträubte (vor Zorn und Kampflust) die Borsten am Bug empor, Verg.: trifolium inhorrescere (sich rauh macht) et folia contra tempestatem surrigere certum est, Plin. – v. Ährenfeld, spicea iam campis messis inhorruit, starrte von Ähren, Verg. – v. Gewässern, inhorrescit mare, braust auf, Pacuv. fr. u. Curt.: subito fluctibus inhorruit mare, Sen. rhet.: inhorruit unda tenebris, starrte-, wogte empor von schwärzlichen Fluten, Verg.: inhorruit concussus undarum globus, Sen. poët.: ruptis riparum terminis aucti inhorruere torrentes, Amm. – b) insbes., von Frost starren, rauh sein, cum tristis hiems aquilonis inhorruit alis, Ov. Ib. 201: quae (hiems) subito asperior inhorruerat, Sulp. Sev. vit. Mart. 3, 1. – aër inhorrescit nivibus et glacie, Apul.: et mox gelatus umor rigore frigoris inhorrescit, Apul. – 2) übtr., emporstarren, sich sträuben, mihi pili inhorruerunt, Petron. – II) v. lebenden Wesen, deren Haut sich zusammenzieht, indem sie die sogenannte Gänsehaut überläuft, oder deren Haare bei Furcht sich sträuben: A) zusammenschauern, sich schütteln, zittern, inhorrui frigore, Petron.: tenui exceptus inhorruit aurā, Stat.: sub primo tactu aquae calidae summa cutis inhorrescit, Cels. – vor Fieberfrost, cum primum aliquis inhorruit et ex horrore incaluit etc., Cels. – B) vor Furcht zusammenfahren, -schauern, -beben, erbeben, sich entsetzen, 1) eig.: dicitur inhorruisse civitas, Cic. fr.: domus principis inhorruerat, Tac.: inhorrescet ad subita, Sen.: inhorrescit vacuis, bebt zusammen bei ihrer Leere, Tac. – tr. = vor etwas erbeben, vim tantae severitatis, Aur. Vict. de Caes. 24, 4. – 2) poet. übtr., v. Lebl. = erbeben, erzittern, inhorruit aër; et gemuit parvo mota fenestra sono, Ov. ex Pont. 3, 3, 9: mobilibus veris adventus inhorruit foliis, Hor. carm. 1, 23, 5.

    lateinisch-deutsches > inhorresco

  • 5 inhorresco

    in-horrēsco, horruī, ere (Inchoat. v. inhorreo), I) am Körper usw. rauh werden, von Haaren usw. starren, 1) eig.: a) im allg.: bombycas... fieri primo papiliones parvos nudosque, mox frigorum impatientiā villis inhorrescere, rauh u. haarig werden, Plin.: gallinae inhorrescunt (sträuben die Federn auf) et se excutiunt, Plin.: aper inhorruit armos, sträubte (vor Zorn und Kampflust) die Borsten am Bug empor, Verg.: trifolium inhorrescere (sich rauh macht) et folia contra tempestatem surrigere certum est, Plin. – v. Ährenfeld, spicea iam campis messis inhorruit, starrte von Ähren, Verg. – v. Gewässern, inhorrescit mare, braust auf, Pacuv. fr. u. Curt.: subito fluctibus inhorruit mare, Sen. rhet.: inhorruit unda tenebris, starrte-, wogte empor von schwärzlichen Fluten, Verg.: inhorruit concussus undarum globus, Sen. poët.: ruptis riparum terminis aucti inhorruere torrentes, Amm. – b) insbes., von Frost starren, rauh sein, cum tristis hiems aquilonis inhorruit alis, Ov. Ib. 201: quae (hiems) subito asperior inhorruerat, Sulp. Sev. vit. Mart. 3, 1. – aër inhorrescit nivibus et glacie, Apul.: et mox gelatus umor rigore frigoris inhorrescit, Apul. – 2) übtr., emporstarren, sich sträuben, mihi pili inhorruerunt, Petron. – II) v. lebenden Wesen, deren Haut sich zusammenzieht, indem sie die sogenannte Gänsehaut überläuft, oder deren
    ————
    Haare bei Furcht sich sträuben: A) zusammenschauern, sich schütteln, zittern, inhorrui frigore, Petron.: tenui exceptus inhorruit aurā, Stat.: sub primo tactu aquae calidae summa cutis inhorrescit, Cels. – vor Fieberfrost, cum primum aliquis inhorruit et ex horrore incaluit etc., Cels. – B) vor Furcht zusammenfahren, -schauern, -beben, erbeben, sich entsetzen, 1) eig.: dicitur inhorruisse civitas, Cic. fr.: domus principis inhorruerat, Tac.: inhorrescet ad subita, Sen.: inhorrescit vacuis, bebt zusammen bei ihrer Leere, Tac. – tr. = vor etwas erbeben, vim tantae severitatis, Aur. Vict. de Caes. 24, 4. – 2) poet. übtr., v. Lebl. = erbeben, erzittern, inhorruit aër; et gemuit parvo mota fenestra sono, Ov. ex Pont. 3, 3, 9: mobilibus veris adventus inhorruit foliis, Hor. carm. 1, 23, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inhorresco

  • 6 in-horrēscō

        in-horrēscō uī, —, ere,     inch, to stand erect, bristle up, rise in points, roughen, ruffle: inhorrescit mare: inhorruit unda tenebris, V.: mobilibus vepris inhorruit Ad ventos foliis, H.: aper inhorruit armos, bristled up, V.—To move tremulously, quiver, shake, shudder, tremble: pennis agitatus inhorruit aër, O.: domus principis inhorruerat, Ta.: horum severitatem.

    Latin-English dictionary > in-horrēscō

  • 7 inhorreo

    ĭn-horrĕo, ŭi, 2, v. n., to stand on end, [p. 954] stand erect, bristle.
    I.
    Lit.:

    haud secus quam vallo saepta inhorreret acies,

    Liv. 8, 8, 10:

    spicea jam campis cum messis inhorruit,

    Verg. G. 1, 314:

    aper pilis inhorrentibus corio squalidus,

    bristling, App. M. 8, p. 202, 29.—
    II.
    Transf.
    A.
    To have a tremulous motion, to quiver, shake, shudder: pennis agitatus inhorruit aër. Ov. P. 3, 3, 9:

    inhorruit aether, Luctificum clangente tuba,

    Val. Fl. 3, 348:

    inhorruit unda tenebris,

    Verg. A. 3, 195.—
    B.
    To cause to bristle up:

    aper inhorruit armos,

    Verg. A. 10, 711.—
    C.
    To tremble, shake, shudder, with cold, fear, horror:

    cum primum aliquis inhorruit et ex horrore incaluit,

    Cels. 3, 12:

    inhorrui frigore,

    Petr. 17: in severitatem alicujus, Cic. Fragm. ap. Non. 423, 6 (Rep. 4, 6 B. and K.):

    domus principis inhorruit,

    Tac. A. 11, 28:

    (Mercurius) tenui exceptus inhorruit aurā,

    Stat. Th. 1, 309.

    Lewis & Short latin dictionary > inhorreo

  • 8 angustum

    angustus, a, um. adj. [v. ango], narrow, strait, esp. of local relations, close, contracted, small, not spacious (syn.: artus, brevis, contractus;

    opp. latus,

    Cic. Ac. 2, 29, 92). [p. 120]
    I.
    Lit.:

    fretus,

    Lucr. 1, 720:

    Angustum per iter,

    id. 5, 1132; so Sall. J. 92, 7, and Vulg. Judith, 4, 6; 7, 5:

    pontes angusti,

    Cic. Leg. 3, 17:

    domus,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    fauces portūs angustissimae,

    Caes. B. C. 1, 25:

    fines,

    id. B. G. 1, 2 Herz.:

    cellae,

    Hor. S. 1, 8, 8:

    rima,

    id. Ep. 1, 7, 29:

    Principis angustā Caprearum in rupe sedentis,

    on the narrow rock, Juv. 10, 93 Herm., where Jahn reads augusta, both readings yielding an apposite sense:

    porta,

    Vulg. Matt. 7, 13; ib. Luc. 13, 24 al.— Subst.: angustum, i, n., narrowness:

    per angustum,

    Lucr. 4, 530:

    angusta viarum,

    Verg. A. 2, 332:

    pontes et viarum angusta,

    Tac. H. 4, 35.—
    II.
    Trop.
    A.
    In angustum concludere, adducere, deducere, etc., to reduce to a strait, i. e. to restrain, confine, etc.:

    ab illā immensā societate humani generis in exiguum angustumque concluditur,

    Cic. Off. 1, 17:

    amicitia ex infinitā societate generis humani ita contracta est et adducta in angustum, ut, etc.,

    id. Am. 5.—Of the passions, to curb, restrain, moderate:

    perturbationes animi contrahere et in angustum deducere,

    Cic. Ac. 1, 10.—
    B.
    Of other things: clavus angustus, the narrow purple stripe upon the tunic, v. clavus:

    spiritus,

    short, difficult, Cic. de Or. 1, 61:

    odor rosae,

    not diffused far, Plin. 21, 4, 10, § 14.—Once also of the point of an arrow = acutus, Cels. 7, 5, n. 2.—
    C.
    Of time, short, brief:

    angustus dies,

    Ov. Tr. 5, 10, 8; Stat. Th. 1, 442:

    nox,

    Ov. Am. 3, 7, 25:

    tempus,

    Luc. 4, 447.—
    D.
    Of means of living, and the like, pinching, scanty, needy:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 2, 1:

    res angusta domi,

    Juv. 3, 164:

    mensa,

    Sen. Thyest. 452: domus, poor, i. e. built without much expense, Tac. A. 2, 33.—
    E.
    Of other external relations of life, difficult, critical, uncertain:

    rebus angustis animosus atque Fortis adpare,

    Hor. C. 2, 10, 21:

    cum fides totā Italiā esset angustior,

    was weakened, Caes. B. C. 3, 1.— Subst.: angustum, i, n., a difficult, critical, condition, danger: in angustum cogi, * Ter. Heaut. 4, 2, 2:

    res est in angusto,

    the condition is perilous, Caes. B. G. 2, 25:

    spes est in angusto,

    hope is feeble, Cels. 8, 4.—
    F.
    Of mind or character, narrow, base, low, mean-spirited:

    nihil est tam angusti animi, tam parvi, quam amare divitias,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    animi angusti et demissi,

    id. Pis. 24, 57:

    ecce autem alii minuti et angusti, aut omnia semper desperantes, aut malevoli, invidi, etc.,

    id. Fin. 1, 18, 61.—
    G.
    Of learned investigations that lay too much stress upon little things, subtle, hair-splitting:

    minutae angustaeque concertationes,

    Cic. de Or. 3, 31:

    pungunt (Stoici) quasi aculeis, interrogatiunculis angustis,

    id. Fin. 4, 3, 7.—
    H.
    Of discourse, brief, simple:

    et angusta quaedam et concisa, et alia est dilatata et fusa oratio,

    Cic. Or. 56, 187:

    Intonet angusto pectore Callimachus,

    i.e. in simple style, Prop. 2, 1, 40.— Adv.: angustē.
    I.
    Lit., of space, quantity, or number, within narrow limits, closely, hardly: recepissem te, nisi anguste sederem, if I were not in close quarters, Cic. ap. Macr. S. 2, 3:

    anguste putare vitem,

    to prune close, Col. 4, 16, 1; so,

    anguste aliquid deputare,

    id. 4, 22, 3:

    quā (re frumentariā) anguste utebatur,

    in small quantity, Caes. B. C. 3, 16:

    tantum navium repperit, ut anguste quindecim milia militum, quingentos equites transportare possent, = vix,

    scarcely fifteen thousand, id. ib. 3, 2.— Comp.:

    angustius pabulabantur,

    within narrower range, Caes. B. C. 1, 59:

    aliae (arbores) radices angustius diffundunt,

    Varr. R. R. 1, 37, 5:

    quanto sit angustius imperitatum,

    Tac. A. 4, 4:

    eo anno frumentum propter siccitates angustius provenerat,

    more scantily, Caes. B. G. 5, 24.— Sup.:

    Caesar (nitebatur) ut quam angustissime Pompeium contineret,

    Caes. B. C. 3, 45:

    furunculus angustissime praecisus,

    Col. 4, 24, 17. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., within narrow limits:

    anguste intraque civiles actiones coërcere rhetoricam,

    Quint. 2, 15, 36.— Comp.: haud scio an recte ea virtus frugalitas appellari possit, quod angustius apud Graecos valet, qui frugi homines chrêsimous appellant, id est tantum modo utiles, has a narrower meaning, Cic. Tusc. 3, 8, 16:

    Reliqui habere se videntur angustius, enatant tamen etc.,

    seem to be more hampered, id. ib. 5, 31, 87.—
    B.
    Esp. of speaking or writing, closely, briefly, concisely, without diffuseness: anguste scribere, Cic. Mur. 13, 28:

    anguste et exiliter dicere,

    id. Brut. 84, 289:

    anguste disserere,

    id. Part. Or. 41, 139:

    presse et anguste rem definire,

    id. Or. 33, 117:

    anguste materiem terminare,

    Quint. 7, 4, 40.— Comp.:

    Pergit idem et urget angustius,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    concludere brevius angustiusque,

    id. ib. 2, 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > angustum

  • 9 angustus

    angustus, a, um. adj. [v. ango], narrow, strait, esp. of local relations, close, contracted, small, not spacious (syn.: artus, brevis, contractus;

    opp. latus,

    Cic. Ac. 2, 29, 92). [p. 120]
    I.
    Lit.:

    fretus,

    Lucr. 1, 720:

    Angustum per iter,

    id. 5, 1132; so Sall. J. 92, 7, and Vulg. Judith, 4, 6; 7, 5:

    pontes angusti,

    Cic. Leg. 3, 17:

    domus,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    fauces portūs angustissimae,

    Caes. B. C. 1, 25:

    fines,

    id. B. G. 1, 2 Herz.:

    cellae,

    Hor. S. 1, 8, 8:

    rima,

    id. Ep. 1, 7, 29:

    Principis angustā Caprearum in rupe sedentis,

    on the narrow rock, Juv. 10, 93 Herm., where Jahn reads augusta, both readings yielding an apposite sense:

    porta,

    Vulg. Matt. 7, 13; ib. Luc. 13, 24 al.— Subst.: angustum, i, n., narrowness:

    per angustum,

    Lucr. 4, 530:

    angusta viarum,

    Verg. A. 2, 332:

    pontes et viarum angusta,

    Tac. H. 4, 35.—
    II.
    Trop.
    A.
    In angustum concludere, adducere, deducere, etc., to reduce to a strait, i. e. to restrain, confine, etc.:

    ab illā immensā societate humani generis in exiguum angustumque concluditur,

    Cic. Off. 1, 17:

    amicitia ex infinitā societate generis humani ita contracta est et adducta in angustum, ut, etc.,

    id. Am. 5.—Of the passions, to curb, restrain, moderate:

    perturbationes animi contrahere et in angustum deducere,

    Cic. Ac. 1, 10.—
    B.
    Of other things: clavus angustus, the narrow purple stripe upon the tunic, v. clavus:

    spiritus,

    short, difficult, Cic. de Or. 1, 61:

    odor rosae,

    not diffused far, Plin. 21, 4, 10, § 14.—Once also of the point of an arrow = acutus, Cels. 7, 5, n. 2.—
    C.
    Of time, short, brief:

    angustus dies,

    Ov. Tr. 5, 10, 8; Stat. Th. 1, 442:

    nox,

    Ov. Am. 3, 7, 25:

    tempus,

    Luc. 4, 447.—
    D.
    Of means of living, and the like, pinching, scanty, needy:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 2, 1:

    res angusta domi,

    Juv. 3, 164:

    mensa,

    Sen. Thyest. 452: domus, poor, i. e. built without much expense, Tac. A. 2, 33.—
    E.
    Of other external relations of life, difficult, critical, uncertain:

    rebus angustis animosus atque Fortis adpare,

    Hor. C. 2, 10, 21:

    cum fides totā Italiā esset angustior,

    was weakened, Caes. B. C. 3, 1.— Subst.: angustum, i, n., a difficult, critical, condition, danger: in angustum cogi, * Ter. Heaut. 4, 2, 2:

    res est in angusto,

    the condition is perilous, Caes. B. G. 2, 25:

    spes est in angusto,

    hope is feeble, Cels. 8, 4.—
    F.
    Of mind or character, narrow, base, low, mean-spirited:

    nihil est tam angusti animi, tam parvi, quam amare divitias,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    animi angusti et demissi,

    id. Pis. 24, 57:

    ecce autem alii minuti et angusti, aut omnia semper desperantes, aut malevoli, invidi, etc.,

    id. Fin. 1, 18, 61.—
    G.
    Of learned investigations that lay too much stress upon little things, subtle, hair-splitting:

    minutae angustaeque concertationes,

    Cic. de Or. 3, 31:

    pungunt (Stoici) quasi aculeis, interrogatiunculis angustis,

    id. Fin. 4, 3, 7.—
    H.
    Of discourse, brief, simple:

    et angusta quaedam et concisa, et alia est dilatata et fusa oratio,

    Cic. Or. 56, 187:

    Intonet angusto pectore Callimachus,

    i.e. in simple style, Prop. 2, 1, 40.— Adv.: angustē.
    I.
    Lit., of space, quantity, or number, within narrow limits, closely, hardly: recepissem te, nisi anguste sederem, if I were not in close quarters, Cic. ap. Macr. S. 2, 3:

    anguste putare vitem,

    to prune close, Col. 4, 16, 1; so,

    anguste aliquid deputare,

    id. 4, 22, 3:

    quā (re frumentariā) anguste utebatur,

    in small quantity, Caes. B. C. 3, 16:

    tantum navium repperit, ut anguste quindecim milia militum, quingentos equites transportare possent, = vix,

    scarcely fifteen thousand, id. ib. 3, 2.— Comp.:

    angustius pabulabantur,

    within narrower range, Caes. B. C. 1, 59:

    aliae (arbores) radices angustius diffundunt,

    Varr. R. R. 1, 37, 5:

    quanto sit angustius imperitatum,

    Tac. A. 4, 4:

    eo anno frumentum propter siccitates angustius provenerat,

    more scantily, Caes. B. G. 5, 24.— Sup.:

    Caesar (nitebatur) ut quam angustissime Pompeium contineret,

    Caes. B. C. 3, 45:

    furunculus angustissime praecisus,

    Col. 4, 24, 17. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., within narrow limits:

    anguste intraque civiles actiones coërcere rhetoricam,

    Quint. 2, 15, 36.— Comp.: haud scio an recte ea virtus frugalitas appellari possit, quod angustius apud Graecos valet, qui frugi homines chrêsimous appellant, id est tantum modo utiles, has a narrower meaning, Cic. Tusc. 3, 8, 16:

    Reliqui habere se videntur angustius, enatant tamen etc.,

    seem to be more hampered, id. ib. 5, 31, 87.—
    B.
    Esp. of speaking or writing, closely, briefly, concisely, without diffuseness: anguste scribere, Cic. Mur. 13, 28:

    anguste et exiliter dicere,

    id. Brut. 84, 289:

    anguste disserere,

    id. Part. Or. 41, 139:

    presse et anguste rem definire,

    id. Or. 33, 117:

    anguste materiem terminare,

    Quint. 7, 4, 40.— Comp.:

    Pergit idem et urget angustius,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    concludere brevius angustiusque,

    id. ib. 2, 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > angustus

  • 10 convello

    con-vello, velli (convulsi, Sen. Q. N. 2, 6, 4), vulsum (volsum), 3, v. a.
    I.
    To draw violently hither and thither something that is firm or quiet (esp. a tree, house, and the like); hence, to tear up, wrest from its position, to tear loose or away, to separate from, pull or pluck up (freq. and class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.
    (α).
    Without designation of place from which, etc.:

    cum praecides caveto ne librum convellas,

    Cato, R. R. 40, 2:

    saxa turris hostium, quibus fundamenta continebantur,

    Caes. B. C. 2, 11; cf. Hirt. B. G. 8, 26 fin.;

    and, fundamenta,

    Lucr. 4, 506:

    cum gradus Castoris convellisti ac removisti,

    Cic. Dom. 21, 54:

    aesculum,

    Verg. G. 2, 294:

    convellere repagula, effringere valvas,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94:

    limina tectorum,

    Verg. A. 2, 507; Luc. 3, 528:

    artus,

    Lucr. 3, 344;

    so of the rack: omnia (membra) laniata, omnes partes convulsae sunt,

    Sen. Contr. 2, 13, 5:

    convolsis laceratisque membris,

    id. ib. § 6; cf.

    armos,

    to wrench, dislocate, Col. 6, 16, 1:

    teneros fetus,

    i. e. to produce abortion, Ov. Am. 2, 14, 5.—
    (β).
    With designation of place from or out of which, etc.:

    simulacrum Cereris e sacrario convellendum auferendumque curavit,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 187; cf. id. ib. §

    186: me ex nostris hortulis,

    id. Leg. 1, 21, 55:

    viridem silvam ab humo,

    Verg. A. 3, 24:

    funem ab terrā,

    id. G. 1, 457:

    (turrim) convellimus altis sedibus,

    id. A. 2, 464:

    robora suā terrā,

    Ov. M. 7, 204:

    Roma prope convulsa sedibus suis,

    Cic. Pis. 22, 52:

    domus convulsa sedibus suis,

    Plin. Ep. 9, 19, 8:

    aspera undique nisu,

    Val. Fl. 5, 159.—
    (γ).
    Absol.:

    haeserunt radice pedes. Convellere pugnat,

    Ov. M. 9, 351.—
    2.
    Milit. t. t.: signa, to pluck up the standards from the ground, to decamp (rare), Cic. Div. 1, 35, 77; Liv. 22, 3, 12; cf.

    vexilla,

    Tac. A. 1, 20.—
    b.
    Medic. t. t.: convulsus ( - volsus), a, um, suffering from wrenching of a limb, Plin. 25, 8, 54, § 98; cf. id. 20, 5, 18, § 36; 20, 17, 69, § 178; or from convulsions, spasmodic, convulsive:

    latus,

    Suet. Tib. 72:

    fauces,

    Quint. 11, 3, 20.—
    B.
    Trop., to cause to totter, to shake, to destroy, overthrow, bring to naught (syn.: labefacto, commoveo, commuto, infirmo;

    esp. freq. in Cic.): est boni consulis, cum cuncta auxilia rei publicae labefactari convellique videat, ferre opëm patriae,

    Cic. Rab. Perd. 1, 3;

    so with labefactare: cogitationem,

    id. Fam. 5, 13, 2 Manut.; cf. id. Clu. 2, 6:

    rei publicae statum,

    id. Pis. 2, 4:

    ea quae non possint commoveri,

    id. de Or. 2, 51, 205:

    haec si tenemus, quae mihi quidem non videntur posse convelli,

    id. Div. 1, 51, 117:

    judicia, stipulationes, etc. (with infirmare),

    id. Caecin. 18, 51:

    convellere et commutare instituta omnium,

    id. Verr. 2, 3, 6, § 15:

    acta Dolabellae,

    id. Phil. 2, 33, 83:

    rem publicam judicio aliquo,

    id. Brut. 30, 115:

    gratiam Caesaris,

    Hirt. B. G. 8, 50:

    vires aegri,

    Cels. 3, 4, 14; cf. id. ib. §

    11: fidem legionum promissis,

    Tac. H. 4, 30 fin.:

    caede Messalinae convulsa principis domus,

    id. A. 12, 1; cf. id. ib. 12, 65;

    4, 40: Tiberius vi dominationis convulsus ( = abalienatus ab honestate) et mutatus,

    id. ib. 6, 48:

    fata,

    Ov. H. 16, 41:

    secutae sunt duae (epistulae), quae me convellerunt de pristino statu, jam tamen labantem,

    Cic. Att. 8, 15, 2.—
    II.
    To tear or rend to pieces, to cleave, dismember, shatter, break (perh. first in the poets of the Aug. per.).
    A.
    Lit.:

    dapes avido dente,

    Ov. M. 11, 123: glaebam vomere, * Cat. 64, 40:

    dehiscit Convolsum remis rostrisque tridentibus aequor,

    Verg. A. 5, 143; 8, 690:

    loca vi quondam et vastā convolsa ruinā,

    id. ib. 3, 414:

    septem (naves) convolsae undis Euroque supersunt,

    shattered, id. ib. 1, 383; cf. Luc. 3, 528:

    convulsi laniatique centuriones,

    Tac. A. 1, 32:

    domum,

    id. ib. 6, 40.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of words, to mutilate, mispronounce:

    magno cursu verba convellere,

    Sen. Ep. 40, 2.—
    2.
    To afflict, torture:

    verbis convellere pectus,

    Ov. H. 17, 111.

    Lewis & Short latin dictionary > convello

  • 11 convolsus

    con-vello, velli (convulsi, Sen. Q. N. 2, 6, 4), vulsum (volsum), 3, v. a.
    I.
    To draw violently hither and thither something that is firm or quiet (esp. a tree, house, and the like); hence, to tear up, wrest from its position, to tear loose or away, to separate from, pull or pluck up (freq. and class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.
    (α).
    Without designation of place from which, etc.:

    cum praecides caveto ne librum convellas,

    Cato, R. R. 40, 2:

    saxa turris hostium, quibus fundamenta continebantur,

    Caes. B. C. 2, 11; cf. Hirt. B. G. 8, 26 fin.;

    and, fundamenta,

    Lucr. 4, 506:

    cum gradus Castoris convellisti ac removisti,

    Cic. Dom. 21, 54:

    aesculum,

    Verg. G. 2, 294:

    convellere repagula, effringere valvas,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94:

    limina tectorum,

    Verg. A. 2, 507; Luc. 3, 528:

    artus,

    Lucr. 3, 344;

    so of the rack: omnia (membra) laniata, omnes partes convulsae sunt,

    Sen. Contr. 2, 13, 5:

    convolsis laceratisque membris,

    id. ib. § 6; cf.

    armos,

    to wrench, dislocate, Col. 6, 16, 1:

    teneros fetus,

    i. e. to produce abortion, Ov. Am. 2, 14, 5.—
    (β).
    With designation of place from or out of which, etc.:

    simulacrum Cereris e sacrario convellendum auferendumque curavit,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 187; cf. id. ib. §

    186: me ex nostris hortulis,

    id. Leg. 1, 21, 55:

    viridem silvam ab humo,

    Verg. A. 3, 24:

    funem ab terrā,

    id. G. 1, 457:

    (turrim) convellimus altis sedibus,

    id. A. 2, 464:

    robora suā terrā,

    Ov. M. 7, 204:

    Roma prope convulsa sedibus suis,

    Cic. Pis. 22, 52:

    domus convulsa sedibus suis,

    Plin. Ep. 9, 19, 8:

    aspera undique nisu,

    Val. Fl. 5, 159.—
    (γ).
    Absol.:

    haeserunt radice pedes. Convellere pugnat,

    Ov. M. 9, 351.—
    2.
    Milit. t. t.: signa, to pluck up the standards from the ground, to decamp (rare), Cic. Div. 1, 35, 77; Liv. 22, 3, 12; cf.

    vexilla,

    Tac. A. 1, 20.—
    b.
    Medic. t. t.: convulsus ( - volsus), a, um, suffering from wrenching of a limb, Plin. 25, 8, 54, § 98; cf. id. 20, 5, 18, § 36; 20, 17, 69, § 178; or from convulsions, spasmodic, convulsive:

    latus,

    Suet. Tib. 72:

    fauces,

    Quint. 11, 3, 20.—
    B.
    Trop., to cause to totter, to shake, to destroy, overthrow, bring to naught (syn.: labefacto, commoveo, commuto, infirmo;

    esp. freq. in Cic.): est boni consulis, cum cuncta auxilia rei publicae labefactari convellique videat, ferre opëm patriae,

    Cic. Rab. Perd. 1, 3;

    so with labefactare: cogitationem,

    id. Fam. 5, 13, 2 Manut.; cf. id. Clu. 2, 6:

    rei publicae statum,

    id. Pis. 2, 4:

    ea quae non possint commoveri,

    id. de Or. 2, 51, 205:

    haec si tenemus, quae mihi quidem non videntur posse convelli,

    id. Div. 1, 51, 117:

    judicia, stipulationes, etc. (with infirmare),

    id. Caecin. 18, 51:

    convellere et commutare instituta omnium,

    id. Verr. 2, 3, 6, § 15:

    acta Dolabellae,

    id. Phil. 2, 33, 83:

    rem publicam judicio aliquo,

    id. Brut. 30, 115:

    gratiam Caesaris,

    Hirt. B. G. 8, 50:

    vires aegri,

    Cels. 3, 4, 14; cf. id. ib. §

    11: fidem legionum promissis,

    Tac. H. 4, 30 fin.:

    caede Messalinae convulsa principis domus,

    id. A. 12, 1; cf. id. ib. 12, 65;

    4, 40: Tiberius vi dominationis convulsus ( = abalienatus ab honestate) et mutatus,

    id. ib. 6, 48:

    fata,

    Ov. H. 16, 41:

    secutae sunt duae (epistulae), quae me convellerunt de pristino statu, jam tamen labantem,

    Cic. Att. 8, 15, 2.—
    II.
    To tear or rend to pieces, to cleave, dismember, shatter, break (perh. first in the poets of the Aug. per.).
    A.
    Lit.:

    dapes avido dente,

    Ov. M. 11, 123: glaebam vomere, * Cat. 64, 40:

    dehiscit Convolsum remis rostrisque tridentibus aequor,

    Verg. A. 5, 143; 8, 690:

    loca vi quondam et vastā convolsa ruinā,

    id. ib. 3, 414:

    septem (naves) convolsae undis Euroque supersunt,

    shattered, id. ib. 1, 383; cf. Luc. 3, 528:

    convulsi laniatique centuriones,

    Tac. A. 1, 32:

    domum,

    id. ib. 6, 40.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of words, to mutilate, mispronounce:

    magno cursu verba convellere,

    Sen. Ep. 40, 2.—
    2.
    To afflict, torture:

    verbis convellere pectus,

    Ov. H. 17, 111.

    Lewis & Short latin dictionary > convolsus

  • 12 molior

    mōlior, ītus sum, īrī [ moles ]
    1)
    а) (с усилием) приводить в движение, сдвигать с места (navigia QC; montes sede sua L)
    б) поднимать ( ancoram L); вырывать ( truncos arborum QC); подрывать ( fundamenta ab imo QC); взламывать (portam L; clausum adĭtum domūs QC); пробиваться (m. sabulum aegre QC)
    2) выводить, пробуждать ( corpora ex somno L)
    3) обрабатывать, распахивать, вспахивать ( terram aratro L)
    4) метать, бросать (ferrum O; fulmina V; sagittas in pectus O)
    5) управлять, править (m. habenas V)
    6) колебать, потрясать, подрывать ( fidem L)
    7)
    а) воздвигать, сооружать, возводить, строить (urbes, muros, arcem V)
    б) застраивать или укреплять ( locum V); образовывать, создавать ( flumen insulas molitur QC); пролагать ( viam V)
    8) переносить, проделывать ( laborem V); совершать ( fugam V); продолжать ( iter C): устраивать (triumphos O, L); готовить (-ся), подготовлять, замышлять (fraudera, defectionem L; majora C; exitium principis T); предпринимать ( tantas res L); причинять, вызывать ( morbos V); возбуждать ( animum alicujus L); внушать (amorem C; odium C)
    9) двигаться, трогаться, выступать ( hinc L); отчаливать, стараться отплыть ( a terrā L)
    10) стараться, силиться, прилагать усилия (de или in aliquā re C etc.); бороться (adversus aliquid T)

    Латинско-русский словарь > molior

  • 13 iuvo

    iuvo, iūvi, iūtum, Partiz. Fut. iuvātūrus, iuvāre, I) unterstützen, fördern, nützen, helfen, zustatten (zu Hilfe) kommen, alqm in alqa re, Cic.: alqm auxilio, Ov.: alqm auxilio laboris, Cic.: hostes frumento, Caes.: alqm frumento, veste, viatico, Liv.: audentes Fortuna iuvat, Verg. – m. lebl. Objj., fomentis suis nostra vulnera, Ov.: ea omnia bene iuvetis, Liv.: iuv. disciplinam beatae vitae, befördern, Cic.: armis ac manu victoriam, zum Siege beitragen, Tac.: onera principis, erleichtern, Vell. – u. lebl. Subjj., quas opes sua virtus et di iuvent, Liv.: imbres arva iuvantes, Ov.: Titianum et Celsum nox iuvit, Tac.: usurum se eo (vino), quod sese magis iuvasset (zusagen würde), Gell. – m. ut u. Konj., is ut quam primum eveniat, di iuvent, M. Caes. b. Fronto ad M. Caes. 5, 49 (64). – unpers., iuvat m. folg. Infin., es nützt, frommt, iuvat Ismara Baccho conserere, Verg. georg. 2, 37. – absol., pertinacia iuvantis (des Helfers, helfenden Arztes), Cels.: i. vitā magis quam morte, Ov.: iuvante deo od. dis iuvantibus, Cic., od. deis bene iuvantibus, Liv., mit Gottes Hilfe: v. lebl. Subjj., cum commoditas iuvaret, Liv.: quid porro multus stilus et assidua lectio iuvat? Quint.: nox iuvit sideribus illustris, Tac.: iuvit hostium aviditas, Tac.: sed nil ista iuvant, Ov. – im Passiv, lex Cornelia proscriptum iuvari vetat, Cic.: temperie caeli corpusque animusque iuvantur, Ov.: viatico a me iuvabitur, Liv.: ipse precor, quaeras, quā sim tibi parte iuvandus, Ov.: at tua supplicibus domus est assueta iuvandis, Ov.: placuit sollertia, tempore etiam iuta, Tac. ann. 14, 4 in.: nec (lingua) sola per se loquendi munus implere potest, nisi iuta vel offensione dentium vel compressione labiorum, Lact. de opif. dei 10, 13. – II) jmd. ergötzen, vergnügen, jmdm. gefallen, Befriedigung gewähren, jmdm. erfreulich (erbaulich) sein, jmdm. wohltun, behagen, zusagen, ut iuvit te cena? wie hast du dich beim Schmause amüsiert? Hor.: nec me vita iuvaret invisa civibus et militibus meis, Liv.: si nec fabellae te iuvant nec fabulae, Phaedr.: quod sunt quos genus hoc minime iuvat, Hor.: nec, iuveni lusus qui placuere, iuvant, Ov.: im Passiv, refer ad aures: probabunt. Quaere, cur? ita se dicent iuvari, Cic. – oft unpers., iuvat me od. bl. iuvat m. folg. Infin. od. Acc. u. Inf., es erfreut, ergötzt, vergnügt (mich), es beliebt, gefällt (mir), me quoque iuvat ad finem belli Punici pervenisse, Liv.: quae scire magis iuvat quam prodest, Sen.: forsan et haec olim meminisse iuvabit, wird man sich mit Befriedigung erinnern, Verg.: iuvit me tibi tuas litteras profuisse, Cic. – iuvat me m. folg. quod (daß), iuvat me, quod vigent studia, Plin. ep. 1, 13, 1; u. so 5, 13 (14), 8; 8, 6, 17. – absol., id demum iuvat, si etc., Ter.: si quod adest gratum iuvat, Hor.: quod iuvat, Sall.: deinde ambulationis causā, quantum iuvat (solange es ihm gefällt), ambulare, Cels. – / Vulg. Perf. iuvaverunt, Th. Prisc. 2. chr. 17: iuvarit (= iuverit), Iul. Val. 3, 38 (22). p. 146, 13 K. Pallad. 13, 6, 1 cod. P (dagegen Perf. iuvavi od. iuvui verworfen von Serv. Verg. Aen. 1, 203). – Partic. Perf. pass. iutus, Tac. ann. 3, 35 u. 14, 4. Pallad. 4, 10, 36; vulg. iuvatus, Th. Prisc. 1, 10 u. 2. chr. 19. – Partic. Fut. act. iuvaturus, Sall. Iug. 47, 2. Plin. ep. 4, 15, 13. Tert. de fug. in pers. 14. Amm. 14, 6, 17 u. 20, 4, 8; iuturus, Colum. poët. 10, 121. Iuvenc. 1, 58. – iuerint = iuverint, Catull. 66, 18. Prop. 2, 23, 22. – Archaist. Imperat. iuve = iuva, Acc. tr. 489 R.2

    lateinisch-deutsches > iuvo

  • 14 iuvo

    iuvo, iūvi, iūtum, Partiz. Fut. iuvātūrus, iuvāre, I) unterstützen, fördern, nützen, helfen, zustatten (zu Hilfe) kommen, alqm in alqa re, Cic.: alqm auxilio, Ov.: alqm auxilio laboris, Cic.: hostes frumento, Caes.: alqm frumento, veste, viatico, Liv.: audentes Fortuna iuvat, Verg. – m. lebl. Objj., fomentis suis nostra vulnera, Ov.: ea omnia bene iuvetis, Liv.: iuv. disciplinam beatae vitae, befördern, Cic.: armis ac manu victoriam, zum Siege beitragen, Tac.: onera principis, erleichtern, Vell. – u. lebl. Subjj., quas opes sua virtus et di iuvent, Liv.: imbres arva iuvantes, Ov.: Titianum et Celsum nox iuvit, Tac.: usurum se eo (vino), quod sese magis iuvasset (zusagen würde), Gell. – m. ut u. Konj., is ut quam primum eveniat, di iuvent, M. Caes. b. Fronto ad M. Caes. 5, 49 (64). – unpers., iuvat m. folg. Infin., es nützt, frommt, iuvat Ismara Baccho conserere, Verg. georg. 2, 37. – absol., pertinacia iuvantis (des Helfers, helfenden Arztes), Cels.: i. vitā magis quam morte, Ov.: iuvante deo od. dis iuvantibus, Cic., od. deis bene iuvantibus, Liv., mit Gottes Hilfe: v. lebl. Subjj., cum commoditas iuvaret, Liv.: quid porro multus stilus et assidua lectio iuvat? Quint.: nox iuvit sideribus illustris, Tac.: iuvit hostium aviditas, Tac.: sed nil ista iuvant, Ov. – im Passiv, lex Cornelia proscriptum iuvari vetat, Cic.: temperie caeli corpusque animusque iu-
    ————
    vantur, Ov.: viatico a me iuvabitur, Liv.: ipse precor, quaeras, quā sim tibi parte iuvandus, Ov.: at tua supplicibus domus est assueta iuvandis, Ov.: placuit sollertia, tempore etiam iuta, Tac. ann. 14, 4 in.: nec (lingua) sola per se loquendi munus implere potest, nisi iuta vel offensione dentium vel compressione labiorum, Lact. de opif. dei 10, 13. – II) jmd. ergötzen, vergnügen, jmdm. gefallen, Befriedigung gewähren, jmdm. erfreulich (erbaulich) sein, jmdm. wohltun, behagen, zusagen, ut iuvit te cena? wie hast du dich beim Schmause amüsiert? Hor.: nec me vita iuvaret invisa civibus et militibus meis, Liv.: si nec fabellae te iuvant nec fabulae, Phaedr.: quod sunt quos genus hoc minime iuvat, Hor.: nec, iuveni lusus qui placuere, iuvant, Ov.: im Passiv, refer ad aures: probabunt. Quaere, cur? ita se dicent iuvari, Cic. – oft unpers., iuvat me od. bl. iuvat m. folg. Infin. od. Acc. u. Inf., es erfreut, ergötzt, vergnügt (mich), es beliebt, gefällt (mir), me quoque iuvat ad finem belli Punici pervenisse, Liv.: quae scire magis iuvat quam prodest, Sen.: forsan et haec olim meminisse iuvabit, wird man sich mit Befriedigung erinnern, Verg.: iuvit me tibi tuas litteras profuisse, Cic. – iuvat me m. folg. quod (daß), iuvat me, quod vigent studia, Plin. ep. 1, 13, 1; u. so 5, 13 (14), 8; 8, 6, 17. – absol., id demum iuvat, si etc., Ter.: si quod adest gratum iuvat, Hor.: quod iuvat, Sall.: deinde ambulationis causā,
    ————
    quantum iuvat (solange es ihm gefällt), ambulare, Cels. – Vulg. Perf. iuvaverunt, Th. Prisc. 2. chr. 17: iuvarit (= iuverit), Iul. Val. 3, 38 (22). p. 146, 13 K. Pallad. 13, 6, 1 cod. P (dagegen Perf. iuvavi od. iuvui verworfen von Serv. Verg. Aen. 1, 203). – Partic. Perf. pass. iutus, Tac. ann. 3, 35 u. 14, 4. Pallad. 4, 10, 36; vulg. iuvatus, Th. Prisc. 1, 10 u. 2. chr. 19. – Partic. Fut. act. iuvaturus, Sall. Iug. 47, 2. Plin. ep. 4, 15, 13. Tert. de fug. in pers. 14. Amm. 14, 6, 17 u. 20, 4, 8; iuturus, Colum. poët. 10, 121. Iuvenc. 1, 58. – iuerint = iuverint, Catull. 66, 18. Prop. 2, 23, 22. – Archaist. Imperat. iuve = iuva, Acc. tr. 489 R.2

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iuvo

  • 15 absum

    ab-sum, āfui (better than abfui), āfŭtārus (aforem, afore), v. n., in its most general signif., to be away from, be absent.
    I.
    In gen.
    A.
    Absol. without designating the distance (opp. adsum):

    num ab domo absum?

    Plaut. Ep. 5, 2, 16:

    me absente atque insciente,

    id. Trin. 1, 2, 130:

    domini ubi absunt,

    are not at home, not present, Ter. Eun. 3, 5, 53: facile aerumnam ferre possum, si inde abest injuria, Caecil. ap. Non. 430, 18.—
    B.
    With reference to the distance in space or time; which is expressed either by a definite number, or, in gen., by the advs. multum, paulum (not parum, v. below) longe, etc.:

    edixit, ut ab urbe abesset milia pass. ducenta,

    Cic. Sest. 12, 29:

    castra, quae aberant bidui,

    id. Att. 5, 16:

    hic locus aequo fere spatio ab castris Ariovisti et Caesaris aberat,

    Caes. B. G. 1, 43:

    haud longe abesse oportet,

    he ought not to be far hence, Plaut. Am. 1, 1, 166:

    legiones magnum spatium aberant,

    Caes. B. G. 2, 17:

    menses tres abest,

    Ter. Heaut. 1, 1, 66:

    haud permultum a me aberit infortunium,

    Ter. Heaut. 4, 2, 1; Cic. Fam. 2, 7.—With the simple abl. for ab:

    paulumque cum ejus villa abessemus,

    Cic. Ac. 1, 1 Görenz; but, ab ejus villa, B. and K.; cf.:

    nuptā abesse tuā,

    Ov. R. Am. 774.— With inter:

    nec longis inter se passibus absunt,

    Verg. A. 11, 907.—With prope, propius, proxime, to denote a short distance:

    nunc nobis prope abest exitium,

    is not far from, Plaut. Aul. 2, 3, 8;

    so with est: prope est a te Deus, tecum est,

    Sen. Ep. 41:

    loca, quae a Brundisio propius absunt, quam tu, biduum,

    Cic. Att. 8, 14:

    quoniam abes propius,

    since you are nearer, id. ib. 1, 1:

    existat aliquid, quod... absit longissime a vero,

    id. Ac. 2, 11, 36; so id. Deiot. 13; Caes. ap. Cic. Att. 9, 16 al.—Hence the phrase: tantum abest, ut—ut, so far from that, etc. (Zumpt, §

    779), the origin of which is evident from the following examples from Cic. (the first two of which have been unjustly assailed): id tantum abest ab officio, ut nihil magis officio possit esse contrarium, Off. 1, 14 (with which comp. the person. expression: equidem tantum absum ab ista sententia, ut non modo non arbitrer... sed, etc.,

    id. de Or. 1, 60, 255):

    tantum abest ab eo, ut malum mors sit, ut verear, ne, etc.,

    id. Tusc. 1, 31, 76: ego vero istos tantum abest ut ornem, ut effici non possit, quin eos oderim, so far am I from that, id. Phil. 11, 14; sometimes etiam or quoque is added to the second clause, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 15, 2; Suet. Tib. 50; more rarely contra, Liv. 6, 31, 4. Sometimes the second ut is left out:

    tantum afuit, ut inflammares nostros animos: somnum isto loco vix tenebamus,

    Cic. Brut. 80, 278; on the contrary, once in Cic. with a third ut: tantum abest ut nostra miremur, ut usque eo difficiles ac morosi simus, ut nobis non satisfaciat ipse Demosthenes, Or. 29, 104.
    II.
    Hence,
    A.
    To be away from any thing unpleasant, to be freed or free from:

    a multis et magnis molestiis abes,

    Cic. Fam. 4, 3:

    a culpa,

    id. Rosc. Am. 20: a reprehensione temeritatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.
    B.
    To be removed from a thing by will, inclination, etc.; to be disinclined to (syn. abhorreo)' a consilio fugiendi, Cic. Att. 7, 24:

    ab istis studiis,

    id. Planc. 25:

    ceteri a periculis aberant,

    kept aloof from, avoided, Sall. C. 6, 3. toto aberant bello, Caes. B. G. 7, 63.
    C.
    To be removed from a thing in regard to condition or quality, i. e. to be different from, to differ = abhorrere abest a tua virtute et fide, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 2: istae kolakeiai non longe absunt a scelere, id. Att. 13, 30:

    haec non absunt a consuetudine somniorum,

    id. Divin. 1, 21, [p. 13] 42.—Since improvement, as well as deterioration, may constitute the ground of difference, so absum may, according to its connection, designate the one or the other:

    nullā re longius absumus a naturā ferarum,

    in nothing are we more elevated above the nature of the brute, Cic. Off. 1, 16, 50;

    so also the much-contested passage,

    Cic. Planc. 7, 17: longissime Plancius a te afuit, i. e. valde, plurimis suffragiis, te vicit, was far from you in the number of votes, i. e. had the majority; v. Wunder ad Planc. proleg. p. 83 sq.; on the other hand, to be less, inferior: longe te a pulchris abesse sensisti, Cic. Fragm. ap. Non. 339, 23:

    multum ab eis aberat L. Fufius,

    id. Brut. 62, 222; so Hor. A. P. 370.
    D.
    Not to be suitable, proper, or fit for a thing:

    quae absunt ab forensi contentione,

    Cic. Or. 11, 37:

    ab principis personā,

    Nep. Ep. 1, 2.
    E.
    To be wanting, = desum, Pac. ap. Cic. Fin. 5, 11, 31 (Trag. Rel. p. 122 Rib.):

    unum a praeturā tuā abest,

    one thing is wanting to your praetorship, Plaut. Ep. 1, 1, 25: quaeris id quod habes;

    quod abest non quaeris,

    Ter. Heaut. 5, 4, 16; cf. Lucr. 3, 970 and 1095.—After Cicero, constr. in this signif. with dat.:

    quid huic abesse poterit de maximarum rerum scientiā?

    Cic. de Or. 1, 11, 48:

    abest enim historia litteris nostris,

    history is yet wanting to our literature, id. Leg. 2, 5.—So esp. in the poets:

    donec virenti canities abest morosa,

    Hor. C. 1, 9, 17; 3, 24, 64; Ov. M. 14, 371.—Hence the phrase non multum (neque multum), paulum, non (haud) procul, minimum, nihil abest, quin. not much, little, nothing is wanting that (Zumpt, Gr. § 540); but not parum, since parum in good classical authors does not correspond in meaning with non multum, but with non satis (v. parum):

    neque multum abesse ab eo, quin, etc.,

    Caes. B. G. 5, 2, 2; and absol.:

    neque multum afuit quin,

    id. B. C. 2, 35, 4:

    paulumque afuit quin, ib. § 2: legatos nostros haud procul afuit quin violarent,

    Liv. 5, 4 fin.:

    minimum afuit quin periret,

    was within a little of, Suet. Aug. 14:

    nihil afore credunt quin,

    Verg. A. 8, 147 al.
    F.
    Abesse alicui or ab aliquo, to be wanting to any one, to be of no assistance or service to (opp. adsum):

    ut mirari Torquatus desinat, me, qui Antonio afuerim, Sullam defendere,

    Cic. Sull. 5: facile etiam absentibus nobis ( without our aid) veritas se ipsa defendet, id. Ac. 2, 11, 36:

    longe iis fraternum nomen populi Romani afuturum,

    Caes. B. G. 1, 36. So also Cic. Planc. 5, 13: et quo plus intererat, eo plus aberas a me, the more I needed your assistance, the more you neglected me, v. Wunder ad h. l.; cf. also Sall. C. 20 fin.
    G.
    Cicero uses abesse to designate his banishment from Rome (which he would never acknowledge as such):

    qui nullā lege abessem,

    Cic. Sest. 34, 37; cf.: discessus. —Hence, absens, entis ( gen. plur. regul. absentium;

    absentum,

    Plaut. Stich. 1, 1, 5), P. a., absent (opp. praesens).
    A.
    In gen.:

    vos et praesentem me curā levatis et absenti magna solatia dedistis,

    Cic. Brut. 3, 11; so id. Off. 3, 33, 121; id. Verr. 2, 2, 17:

    quocirca (amici) et absentes adsunt et egentes abundant,

    id. Lael. 7, 23:

    ut loquerer tecum absens, cum coram id non licet,

    id. Att. 7, 15:

    me absente,

    id. Dom. 3; id. Cael. 50:

    illo absente,

    id. Tull. 17; id. Verr. 2, 60:

    absente accusatore,

    id. ib. 2, 99 al.— Sup.:

    mente absentissimus,

    Aug. Conf. 4, 4.—Of things (not thus in Cic.):

    Romae rus optas, absentem rusticus urbem tollis ad astra,

    Hor. S. 2, 7, 28; so,

    Rhodus,

    id. Ep. 1, 11, 21:

    rogus,

    Mart. 9, 77, 8:

    venti,

    Stat. Th. 5, 87:

    imagines rerum absentium,

    Quint. 6, 2, 29:

    versus,

    Gell. 20, 10.—
    B.
    In partic.
    1.
    In conversat. lang.
    (α).
    Praesens absens, in one's presence or absence:

    postulo ut mihi tua domus te praesente absente pateat,

    Ter. Eun. 5, 8, 29.—
    (β).
    Absente nobis turbatumst, in our absence (so also:

    praesente nobis, v. praesens),

    Ter. Eun. 4, 3, 7; Afran. ap. Non. 76, 19 (Com. Rel. p. 165 Rib.).—
    2.
    In polit. lang., not appearing in public canvassings as a competitor:

    deligere (Scipio) iterum consul absens,

    Cic. Rep. 6, 11; so Liv. 4, 42, 1; 10, 22, 9.—
    3.
    = mortuus, deceased, Plaut. Cas. prol. 20; Vitr. 7, praef. § 8.—
    4.
    Ellipt.: absens in Lucanis, absent in Lucania, i. e. absent and in Lucania, Nep. Hann. 5, 3; so id. Att. 8, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > absum

  • 16 amplecto

    am-plector (old form amploctor, Prisc. p. 552, 39 P.), exus, 3, v. dep. ( act. form amplecto, Liv. And. Od. ap. Diom. p. 379 P.; cf. Prisc. p. 797 P.; Struve, 114.—In pass., Plaut. Mil. 2, 6, 27; Lucil. ap. Prisc. p. 791 P.).
    I.
    A.. Lit., to wind or twine round a person or thing (aliquem, plekesthai amphitina; hence with reference to the other object; cf. adimo), to surround, encompass, encircle; of living beings, to embrace (class. in prose and poetry): genua amplectens, Liv. And. Od. ap. Diom. p. 379 P. (as transl. of Hom. Od. 6, 142: gounôn labôn):

    amplectimur tibi genua,

    Plaut. Rud. 1, 5, 16; so id. Cist. 2, 3, 25:

    exsanguem (patrem) amplexus,

    Tac. H. 3, 25:

    effigiem Augusti amplecti,

    id. A. 4, 67:

    magnam Herculis aram,

    id. ib. 12, 24:

    serpens arboris amplectens stirpem,

    Lucr. 5, 34:

    quorum tellus amplectitur ossa,

    id. 1, 135:

    manibus saxa,

    to grasp, Liv. 5, 47:

    munimento amplecti,

    id. 35, 28; so id. 41, 5 et saep.:

    amplectitur intra se insulam,

    Plin. 5, 1, 1, § 3:

    amplexa jugerum soli quercus,

    id. 16, 31, 56, § 130:

    et molli circum est ansas amplexus acantho,

    Verg. E. 3, 45:

    urbes amplecti muro,

    Hor. A. P. 209 et saep.:

    visne ego te ac tute me amplectare?

    Plaut. Most. 1, 4, 9; * Ter. And. 2, 5, 19:

    ille me amplexus atque osculans flere prohibebat,

    Cic. Somn. Scip. 3 (id. Rep. 6, 14, where Orell. reads complexus).—
    B.
    Of space, to embrace:

    spatium amplexus ad vim remigii,

    Tac. A. 12, 56:

    quattuor milia passuum ambitu amplexus est,

    id. ib. 4, 49:

    domus naturae amplectens pontum terrasque jacentes,

    Manil. 1, 536.—
    II.
    Trop.
    A.
    To embrace in mind or knowledge, i. e. to comprehend, to understand:

    animo rei magnitudinem amplecti,

    Cic. de Or. 1, 5, 19:

    Quas (artes) si quis unus complexus omnes,

    id. ib. 1, 17, 76:

    quae si judex non amplectetur omnia consilio, non animo ac mente circumspiciet,

    id. Font. 7; also simply to reflect upon, to consider:

    cogitationem toto pectore amplecti,

    id. Att. 12, 35.—
    B.
    In discourse, to comprehend, i.e. to discuss, to handle, treat:

    quod ego argumentum pluribus verbis amplecterer,

    Cic. Rosc. Com. 12:

    actio verbis causam et rationem juris amplectitur,

    id. Caecin. 14, 40:

    omnes res per scripturam amplecti,

    id. Inv. 2, 50: non ego cuncta meis amplecti versibus opto, Verg. G. 2, 42:

    totius Ponti forma breviter amplectenda est, ut facilius partes noscantur,

    Plin. 4, 12, 24, § 75.—Also of a name, to comprehend under:

    quod idem interdum virtutis nomine amplectimur,

    Cic. Tusc. 2, 13, 30; cf.:

    si quis universam et propriam oratoris vim definire complectique vult,

    to define the peculiar function of the orator and include the whole of it, id. de Or. 1, 15, 64; so of a law, to include:

    sed neque haec (verba) in principem aut principis parentem, quos lex majestatis amplectitur,

    Tac. A. 4, 34.—
    C.
    Of study, learning, to include, embrace: neque eam tamen scientiam, quam adjungis oratori, complexus es, but yet have notincluded in your attainments that knowledge which, etc., Cic. de Or. 1, 17, 77:

    Quod si tantam rerum maximarum arte suā rhetorici illi doctores complecterentur,

    id. ib. 1, 19, 86.—
    D.
    To embrace in heart, i.e. to love, favor, cherish:

    quem mihi videtur amplecti res publica,

    Cic. Cat. 4, 3:

    nimis amplecti plebem videbatur,

    id. Mil. 72:

    aliquem amicissime,

    id. Fam. 6, 6 fin.; Sall. J. 7, 6:

    hoc se amplectitur uno, i. e. se amat,

    esteems himself, Hor. S. 1, 2, 53:

    qui tanto amore possessiones suas amplexi tenebant,

    Cic. Sull. 20;

    opp. repudiare,

    id. de Or. 1, 24;

    opp. removere,

    id. Cat. 4, 7:

    amplecti virtutem,

    id. Phil. 10, 4:

    nobilitatem et dignitates hominum amplecti,

    id. Fam. 4, 8: mens hominis amplectitur maxime cognitionem, delights in understanding, id. Ac. pr. 2, 10, 31: (episcopum) amplectentem eum fidelem sermonem, * Vulg. Tit. 1, 9: amplexus civitates (sc. animo), having fixed his mind on, i. e. intending to attack, seize, Tac. Agr. 25:

    causam rei publicae amplecti,

    Cic. Sest. 93;

    and so playfully of one who robs the State treasury: rem publicam nimium amplecti,

    id. Fl. 18.—
    E.
    In circumlocution: magnam Brigantium partem aut victoriā amplexus est aut bello, embraced in conquest, i. e. conquered, Tac. Agr. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > amplecto

  • 17 amplector

    am-plector (old form amploctor, Prisc. p. 552, 39 P.), exus, 3, v. dep. ( act. form amplecto, Liv. And. Od. ap. Diom. p. 379 P.; cf. Prisc. p. 797 P.; Struve, 114.—In pass., Plaut. Mil. 2, 6, 27; Lucil. ap. Prisc. p. 791 P.).
    I.
    A.. Lit., to wind or twine round a person or thing (aliquem, plekesthai amphitina; hence with reference to the other object; cf. adimo), to surround, encompass, encircle; of living beings, to embrace (class. in prose and poetry): genua amplectens, Liv. And. Od. ap. Diom. p. 379 P. (as transl. of Hom. Od. 6, 142: gounôn labôn):

    amplectimur tibi genua,

    Plaut. Rud. 1, 5, 16; so id. Cist. 2, 3, 25:

    exsanguem (patrem) amplexus,

    Tac. H. 3, 25:

    effigiem Augusti amplecti,

    id. A. 4, 67:

    magnam Herculis aram,

    id. ib. 12, 24:

    serpens arboris amplectens stirpem,

    Lucr. 5, 34:

    quorum tellus amplectitur ossa,

    id. 1, 135:

    manibus saxa,

    to grasp, Liv. 5, 47:

    munimento amplecti,

    id. 35, 28; so id. 41, 5 et saep.:

    amplectitur intra se insulam,

    Plin. 5, 1, 1, § 3:

    amplexa jugerum soli quercus,

    id. 16, 31, 56, § 130:

    et molli circum est ansas amplexus acantho,

    Verg. E. 3, 45:

    urbes amplecti muro,

    Hor. A. P. 209 et saep.:

    visne ego te ac tute me amplectare?

    Plaut. Most. 1, 4, 9; * Ter. And. 2, 5, 19:

    ille me amplexus atque osculans flere prohibebat,

    Cic. Somn. Scip. 3 (id. Rep. 6, 14, where Orell. reads complexus).—
    B.
    Of space, to embrace:

    spatium amplexus ad vim remigii,

    Tac. A. 12, 56:

    quattuor milia passuum ambitu amplexus est,

    id. ib. 4, 49:

    domus naturae amplectens pontum terrasque jacentes,

    Manil. 1, 536.—
    II.
    Trop.
    A.
    To embrace in mind or knowledge, i. e. to comprehend, to understand:

    animo rei magnitudinem amplecti,

    Cic. de Or. 1, 5, 19:

    Quas (artes) si quis unus complexus omnes,

    id. ib. 1, 17, 76:

    quae si judex non amplectetur omnia consilio, non animo ac mente circumspiciet,

    id. Font. 7; also simply to reflect upon, to consider:

    cogitationem toto pectore amplecti,

    id. Att. 12, 35.—
    B.
    In discourse, to comprehend, i.e. to discuss, to handle, treat:

    quod ego argumentum pluribus verbis amplecterer,

    Cic. Rosc. Com. 12:

    actio verbis causam et rationem juris amplectitur,

    id. Caecin. 14, 40:

    omnes res per scripturam amplecti,

    id. Inv. 2, 50: non ego cuncta meis amplecti versibus opto, Verg. G. 2, 42:

    totius Ponti forma breviter amplectenda est, ut facilius partes noscantur,

    Plin. 4, 12, 24, § 75.—Also of a name, to comprehend under:

    quod idem interdum virtutis nomine amplectimur,

    Cic. Tusc. 2, 13, 30; cf.:

    si quis universam et propriam oratoris vim definire complectique vult,

    to define the peculiar function of the orator and include the whole of it, id. de Or. 1, 15, 64; so of a law, to include:

    sed neque haec (verba) in principem aut principis parentem, quos lex majestatis amplectitur,

    Tac. A. 4, 34.—
    C.
    Of study, learning, to include, embrace: neque eam tamen scientiam, quam adjungis oratori, complexus es, but yet have notincluded in your attainments that knowledge which, etc., Cic. de Or. 1, 17, 77:

    Quod si tantam rerum maximarum arte suā rhetorici illi doctores complecterentur,

    id. ib. 1, 19, 86.—
    D.
    To embrace in heart, i.e. to love, favor, cherish:

    quem mihi videtur amplecti res publica,

    Cic. Cat. 4, 3:

    nimis amplecti plebem videbatur,

    id. Mil. 72:

    aliquem amicissime,

    id. Fam. 6, 6 fin.; Sall. J. 7, 6:

    hoc se amplectitur uno, i. e. se amat,

    esteems himself, Hor. S. 1, 2, 53:

    qui tanto amore possessiones suas amplexi tenebant,

    Cic. Sull. 20;

    opp. repudiare,

    id. de Or. 1, 24;

    opp. removere,

    id. Cat. 4, 7:

    amplecti virtutem,

    id. Phil. 10, 4:

    nobilitatem et dignitates hominum amplecti,

    id. Fam. 4, 8: mens hominis amplectitur maxime cognitionem, delights in understanding, id. Ac. pr. 2, 10, 31: (episcopum) amplectentem eum fidelem sermonem, * Vulg. Tit. 1, 9: amplexus civitates (sc. animo), having fixed his mind on, i. e. intending to attack, seize, Tac. Agr. 25:

    causam rei publicae amplecti,

    Cic. Sest. 93;

    and so playfully of one who robs the State treasury: rem publicam nimium amplecti,

    id. Fl. 18.—
    E.
    In circumlocution: magnam Brigantium partem aut victoriā amplexus est aut bello, embraced in conquest, i. e. conquered, Tac. Agr. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > amplector

  • 18 Augustus

    1.
    augustus, a, um, adj. [from augeo, as angustus from ango; v. augeo], originally belonging to the language of religion, majestic, august, venerable, worthy of honor (class. in prose and poetry; in Cic. mostly in connection with sanctus; never in Plaut., Ter., Lucr, or Hor.;

    syn.: magnus, venerabilis, venerandus): sancta vocant augusta patres: augusta vocantur Templa, sacerdotum rite dicata manu,

    Ov. F. 1, 609 sq.: Panta gar ta entimotaga kai ta hierôtata Augousta prosagoreuetai, Dio Cass. 53, 16: augurium, Enn. ap. Varr. R. R. 3, 1, 2 (Ann. v. 494 Vahl.): Cives ominibus faustis augustam adhibeant Faventiam, Att. ap. Non. p. 206, 1, and p. 357, 15 (Trag. Rel. p. 202 Rib.):

    Eleusis sancta illa et augusta,

    Cic. N. D. 1, 42, 119:

    sanctus augustusque fons,

    id. Tusc. 5, 12, 37:

    Liber, qui augusta haec loca Cithaeronis colis, auct. inc., Trag. Rel. p. 268 Rib.: locus augustus,

    Suet. Dom. 53:

    templum,

    Liv. 1, 29, 5; 42, 3, 6:

    augustissimo et celeberrimo in templo,

    id. 42, 12, 6:

    fanum,

    id. 38, 13, 1:

    solum,

    id. 45, 5, 3:

    moenia,

    Verg. A. 7, 153 (augurio consecrata, Serv.); so,

    gravitas (caelestium),

    Ov. M. 6, 73; 9, 270:

    mens,

    id. ib. 15, 145 et saep.— Transf. to other things (so most freq. after the Aug. per.):

    tectum augustum, ingens,

    Verg. A. 7, 170.—Of bees:

    sedes,

    Verg. G. 4, 228 (augustum: abusive, nobile, quasi majestatis plenum, Serv.): ut primordia urbium augustiora faciat, Liv. praef § 5: habitus formaque viri, id 1, 7, 9; so,

    species,

    id. 8, 6, 9:

    conspectus,

    id. 8, 9, 10:

    ornatus habitusque,

    id. 5, 41, 8:

    augustissima vestis,

    id. 5, 41, 2:

    augustior currus,

    Plin. Pan. 92, 5:

    augustissimum tribunal,

    id. ib. 60, 2 al.— Adv.: augustē, reverently, sacredly:

    auguste sancteque consecrare,

    Cic. N. D. 2, 24, 62 auguste sancteque venerari, id. ib. 3, 21, 53.— Comp non quo de religione dici posset augustius, Cic. Brut. 21, 83.— Sup. prob. not in use
    2.
    Augustus, i, m. [1 augustus].
    I.
    A surname of Octavius Cœsar after he attained to undivided authority (acc. to Ov F 1, 590, after the year of Rome 727, Id. Jan.), and, after him, of all the Roman emperors; equivalent to Majesty or Imperial Majesty (cf. Suet. Aug. 7; Flor 4, 12 fin., Dio Cass. 53, 16: ex houper kai Sebaston auton kai hellênizontes pôs ôsper tina septon apo tou sebazesthai proseipon), Hor C, 1, 12; 4, 5; 4, 14; 4, 15; id. Ep. 2, 1 al.; Ov M 15, 860; id. F. 1, 590; 4, 676; 5, 567, Vulg. Luc. 2, 1; ib. Act. 25, 21; 25, 25 et saep.; later: semper Augustus, Symm Ep. 2, 30 al.— Hence,
    II.
    Adj.: Augustus, a, um, of or relating to Augustus or the emperor, Augustan, imperial caput, i. e. Augustus, Ov. M. 15, 869:

    aures,

    id. P 1, 2, 117 forum, id. ib. 4, 5, 10:

    postes, id M 1, 562: domus,

    id. P. 2, 2, 76: Principis augustā Caprearum in rupe sedentis, Juv 10, 93 Jahn (where Hermann reads angusta) pax, Ov. P. 2, 5, 18;

    Vell 2, 126: cohors,

    Vulg. Act. 27, 1 et saep.:

    marmor (in Egypt),

    Plin. 36, 7, 11, § 55 (cf Isid. Orig. 16, 5, 4;

    Au gusteum): laurus, also called regia, the best species of it,

    Plin. 15, 30, 39, § 129, 17, 10, 11, § 60: flcus, Macr S. 2, 16.—But esp Men. sis Augustus, the month of August, named after Augustus; earlier called Sextilis (cf Macr. S. 1, 12 fin., and Julius fin.), Juv 3, 9:

    Katendae,

    Col. 11, 12; Plin. 2, 47, 47, § 123 al.:

    Idus,

    Mart. 12, 68 et saep.—Augusta aula, i. e. Domitiani, Mart. 7, 40 historia, the history of the Roman emperors, Vop Tac. 10.—In gen., imperial, royal. ma. trem regis ex augusto deposuit imperio, * Vulg. 2 Par. 15, 16

    Lewis & Short latin dictionary > Augustus

  • 19 augustus

    1.
    augustus, a, um, adj. [from augeo, as angustus from ango; v. augeo], originally belonging to the language of religion, majestic, august, venerable, worthy of honor (class. in prose and poetry; in Cic. mostly in connection with sanctus; never in Plaut., Ter., Lucr, or Hor.;

    syn.: magnus, venerabilis, venerandus): sancta vocant augusta patres: augusta vocantur Templa, sacerdotum rite dicata manu,

    Ov. F. 1, 609 sq.: Panta gar ta entimotaga kai ta hierôtata Augousta prosagoreuetai, Dio Cass. 53, 16: augurium, Enn. ap. Varr. R. R. 3, 1, 2 (Ann. v. 494 Vahl.): Cives ominibus faustis augustam adhibeant Faventiam, Att. ap. Non. p. 206, 1, and p. 357, 15 (Trag. Rel. p. 202 Rib.):

    Eleusis sancta illa et augusta,

    Cic. N. D. 1, 42, 119:

    sanctus augustusque fons,

    id. Tusc. 5, 12, 37:

    Liber, qui augusta haec loca Cithaeronis colis, auct. inc., Trag. Rel. p. 268 Rib.: locus augustus,

    Suet. Dom. 53:

    templum,

    Liv. 1, 29, 5; 42, 3, 6:

    augustissimo et celeberrimo in templo,

    id. 42, 12, 6:

    fanum,

    id. 38, 13, 1:

    solum,

    id. 45, 5, 3:

    moenia,

    Verg. A. 7, 153 (augurio consecrata, Serv.); so,

    gravitas (caelestium),

    Ov. M. 6, 73; 9, 270:

    mens,

    id. ib. 15, 145 et saep.— Transf. to other things (so most freq. after the Aug. per.):

    tectum augustum, ingens,

    Verg. A. 7, 170.—Of bees:

    sedes,

    Verg. G. 4, 228 (augustum: abusive, nobile, quasi majestatis plenum, Serv.): ut primordia urbium augustiora faciat, Liv. praef § 5: habitus formaque viri, id 1, 7, 9; so,

    species,

    id. 8, 6, 9:

    conspectus,

    id. 8, 9, 10:

    ornatus habitusque,

    id. 5, 41, 8:

    augustissima vestis,

    id. 5, 41, 2:

    augustior currus,

    Plin. Pan. 92, 5:

    augustissimum tribunal,

    id. ib. 60, 2 al.— Adv.: augustē, reverently, sacredly:

    auguste sancteque consecrare,

    Cic. N. D. 2, 24, 62 auguste sancteque venerari, id. ib. 3, 21, 53.— Comp non quo de religione dici posset augustius, Cic. Brut. 21, 83.— Sup. prob. not in use
    2.
    Augustus, i, m. [1 augustus].
    I.
    A surname of Octavius Cœsar after he attained to undivided authority (acc. to Ov F 1, 590, after the year of Rome 727, Id. Jan.), and, after him, of all the Roman emperors; equivalent to Majesty or Imperial Majesty (cf. Suet. Aug. 7; Flor 4, 12 fin., Dio Cass. 53, 16: ex houper kai Sebaston auton kai hellênizontes pôs ôsper tina septon apo tou sebazesthai proseipon), Hor C, 1, 12; 4, 5; 4, 14; 4, 15; id. Ep. 2, 1 al.; Ov M 15, 860; id. F. 1, 590; 4, 676; 5, 567, Vulg. Luc. 2, 1; ib. Act. 25, 21; 25, 25 et saep.; later: semper Augustus, Symm Ep. 2, 30 al.— Hence,
    II.
    Adj.: Augustus, a, um, of or relating to Augustus or the emperor, Augustan, imperial caput, i. e. Augustus, Ov. M. 15, 869:

    aures,

    id. P 1, 2, 117 forum, id. ib. 4, 5, 10:

    postes, id M 1, 562: domus,

    id. P. 2, 2, 76: Principis augustā Caprearum in rupe sedentis, Juv 10, 93 Jahn (where Hermann reads angusta) pax, Ov. P. 2, 5, 18;

    Vell 2, 126: cohors,

    Vulg. Act. 27, 1 et saep.:

    marmor (in Egypt),

    Plin. 36, 7, 11, § 55 (cf Isid. Orig. 16, 5, 4;

    Au gusteum): laurus, also called regia, the best species of it,

    Plin. 15, 30, 39, § 129, 17, 10, 11, § 60: flcus, Macr S. 2, 16.—But esp Men. sis Augustus, the month of August, named after Augustus; earlier called Sextilis (cf Macr. S. 1, 12 fin., and Julius fin.), Juv 3, 9:

    Katendae,

    Col. 11, 12; Plin. 2, 47, 47, § 123 al.:

    Idus,

    Mart. 12, 68 et saep.—Augusta aula, i. e. Domitiani, Mart. 7, 40 historia, the history of the Roman emperors, Vop Tac. 10.—In gen., imperial, royal. ma. trem regis ex augusto deposuit imperio, * Vulg. 2 Par. 15, 16

    Lewis & Short latin dictionary > augustus

  • 20 compono

    com-pōno ( conp-), posui (COMPOSEIVERVNT, C. I. L. 1, 199, 2), positum (compostus, Plaut. Mil. 4, 7, 21 Lorenz; Verg. A. 1, 249; Lucil. ap. Cic. de Or. 3, 43, 171; Varr ap. Sen. Ep. 56, 6), 3, v. a., to put, place, lay, bring or set together, to unite, join, connect, collect, aggregate, compose, to order, arrange, adjust, etc. (class. and very freq.).
    I.
    In gen., of different objects.
    A. 1.
    Of things in gen.:

    aridum lignum,

    Hor. C. 3, 17, 14:

    composita fronde,

    Prop. 1, 20, 22:

    uvas in tecto in cratibus,

    Cato, R. R. 112, 2:

    in quo (loco) erant ea conposita, quibus rex te numerare constituerat,

    Cic. Deiot. 6, 17:

    (amomum) manipulatim leniter componitur,

    Plin. 12, 13, 28, § 48:

    amphoras in culleum,

    Cato, R. R. 113, 2:

    ligna in caminum,

    id. ib. 37, 5.—
    b.
    To bring into contact, fit together, join:

    quid... in operibus manu factis tam compositum tamque compactum et coagmentatum inveniri potest?

    Cic. Fin. 3, 22, 74: cum poclo bibo eodem, amplector, labra labellis conpono, Lucil. ap. Non. p. 260, 28:

    tum latus conponit lateri et cum pectore pectus,

    id. ib. p. 260, 30:

    conponens manibusque manus atque ori bus ora,

    Verg. A. 8, 486:

    Mercurio Sais fertur Virgineum conposuisse latus,

    Prop. 2, 2, 12; cf.

    caput,

    Tib. 1, 5, 8.—Hence, of broken limbs, etc., med. t. t., to set:

    ossa,

    Cels. 8, 10, 2:

    jugulum,

    id. 8, 8, 8 et saep.—
    c.
    Esp., to pack up for a journey, etc.:

    omnia composta sunt quae donavi,

    Plaut. Mil. 4, 7, 21:

    i ergo intro et compone quae tecum simul Ferantur,

    Ter. Hec. 4, 3, 5:

    dum tota domus raeda componitur una,

    Juv. 3, 10.—
    2.
    Of persons:

    is (Saturnus) genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit,

    Verg. A. 8, 322:

    et tabula una duos poterit componere amantes,

    Prop. 2, 26, 33 (3, 22, 13); cf. II. C. 5. infra.—
    B.
    To set in opposition.
    1.
    To bring together in hostility, to oppose, to couple, pair, match in combat (cf. compositio, III.); esp. of gladiators, etc.: Samnis, spurcus homo, cum Pacideiano conponitur, optimus multo Post homines natos gladiator qui fuit unus, Lucil. Sat. ap. Non. p. 257, 18; cf. Cic. Opt. Gen. 6, 17:

    Rupili et Persi par pugnat, uti non Compositum melius cum Bitho Bacchius,

    Hor. S. 1, 7, 20 Orell. ad loc.:

    staturam habere Threcis cum Threce conpositi,

    Sen. Q. N. 4, praef. 8;

    and in gen.: si quis casus duos inter se bonos viros composuerit,

    Quint. 2, 17, 34:

    cuive virum mallem memet componere,

    Sil. 10, 70:

    componimur Vecordi Decio,

    id. 11, 212:

    hunc fatis,

    id. 1, 39:

    cum ventis, pelagique furentibus undis Composuit mortale genus,

    Luc. 3, 196;

    and fig.: pergis pugnantia secum Frontibus adversis componere,

    Hor. S. 1, 1, 103:

    ecce par deo dignum, vir fortis cum fortuna mala conpositus,

    Sen. Prov. 1, 2, 9:

    non illa (rhetorice) secum ipsa componitur,

    Quint. 2, 17, 33;

    and of a judicial contest: accita Epicharis et cum indice composita,

    confronted, Tac. A. 15, 51; 16, 10.—
    2.
    To oppose by way of comparison, to compare, contrast.
    (α).
    With acc. and dat.: quid est, cur componere ausis mihi te aut me tibi? Att. ap. Non. p. 257, 15 (Trag. Rel. v. 147 Rib.):

    nec divis homines componier aequom'st,

    Cat. 68, 141: composita dicta evolvunt, Quae cum componas, dicta factis discrepant, Att. ap. Non. p. 260, 21 (Trag. Rel. v. 48 Rib.):

    si parva licet conponere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    parvis conponere magna solebam,

    id. E. 1, 23; Ov. M. 5, [p. 392] 416:

    audes cladi componere nostrae, Nympha, tuam?

    id. ib. 15, 530:

    divinis humana,

    Aus. Ecl. 1, 10.—
    (β).
    With acc. and cum:

    ubi Metelli dicta cum factis conposuit,

    Sall. J. 48, 1: causam suam cum causa adversarii. Quint. 7, 2, 22.
    II.
    In partic.
    A.
    Of the parts of a whole, or of a whole as made up of parts.
    1. (α).
    With ex:

    exercitus ejus conpositus ex variis gentibus,

    Sall. J. 18, 3:

    genus humanum ex corpore et anima conpositum,

    id. ib. 2, 1:

    liber ex alienis orationibus compositus,

    Cic. Div. in Caecil. 14, 47:

    antidoton... ex multis atque interim contrariis quoque inter se effectibus,

    Quint. 1, 10, 6:

    ex quo (umore) componi debet (medicamentum),

    Cels. 6, 7, 1 fin.
    (β).
    With abl.:

    mensam gramine,

    Sil. 15, 51.—
    (γ).
    With acc. alone:

    medicamentum,

    Col. 6, 4, 1; Scrib. Comp. 10.—
    2.
    Esp., of buildings, etc., to construct, build:

    qui cuncta conposuit,

    i. e. the Creator, Cic. Univ. 13:

    urbem,

    Verg. A. 3, 387:

    illa (templa) deis,

    Ov. F. 1, 708 Burm. ad loc.:

    aggere conposito tumuli,

    Verg. A. 7, 6:

    deletas Thebas,

    Prop. 2, 6, 5.—
    3.
    Of words, to compound:

    vitilitigatores ex vitiis et litigatoribus, Plin. praef. § 32: verba composita (opp. simplicia),

    Quint. 1, 5, 3.—
    4.
    Of writings, speeches, etc.
    a.
    To compose, write, construct (very freq.):

    leges,

    Lucr. 4, 966:

    compone hoc, quod postulo, de argento: de reliquo videro,

    Cic. Verr. 2, 4, 16, § 36:

    quartum librum,

    id. de Or. 2, 55, 224:

    libros,

    id. Fam. 16, 20; Plin. Ep. 9, 9, 1:

    libellos,

    Quint. 12, 8, 5:

    actiones,

    Cic. Att. 6, 1, 8; Quint. 11, 3, 68:

    argumentum,

    Cic. Att. 15, 4, 3:

    edictum eis verbis,

    id. Verr. 2, 1, 45, § 116:

    edictum eorum arbitratu,

    id. ib. 2, 1, 46, §

    119: artes,

    books of instruction, id. Brut. 12, 48; id. Ac. 2, 13, 40:

    artificium,

    id. de Or. 2, 19, 83:

    commentarium consulatus mei,

    id. Att. 1, 19, 10; Quint. 1, 8, 19:

    quarum (litterarum) exemplum,

    Cic. Agr. 2, 20, 53:

    quandam disciplinae formulam,

    id. Ac. 1, 4, 17:

    stipulationum et judiciorum formulas,

    id. Leg. 1, 4, 14:

    interdictum,

    id. Caecin. 21, 59:

    poema,

    id. ad Q. Fr. 3, 1, 4; cf. Hor. Ep. 2, 1, 77; Ov. Tr. 5, 12, 60:

    senatus consultum,

    Cic. Fam. 10, 22, 2:

    testimonium,

    id. Att. 15, 15, 1:

    verba ad religionem deorum immortalium,

    id. Dom. 47, 124:

    de judicialibus causis aliqua,

    Quint. 3, 6, 104:

    aliquid de ratione dicendi, id. prooem. 1: quae de ortu vitaque Scapulae composita erant,

    Tac. A. 16, 14:

    Apion... inmortalitate donari a se scripsit ad quos aliqua conponebat, Plin. praef. § 25: carmen,

    Cic. Mur. 12, 26:

    carmina,

    Tac. Or. 12; id. A. 3, 49:

    epistulas,

    id. ib. 2, 70:

    litteras nomine Marcelli,

    Liv. 27, 28, 4; Tac. A. 11, 20:

    orationem habere ad conciliandos plebis animos conpositam,

    Liv. 1, 35, 2:

    blanditias tremula voce,

    Tib. 1, 2, 91:

    meditata manu verba trementi,

    Ov. M. 9, 521:

    versus,

    Hor. S. 1, 4, 8:

    mollem versum,

    Prop. 1, 7, 19:

    cantus,

    Tib. 1, 2, 53:

    in morem annalium,

    Tac. Or. 22:

    orationes adversus aliquem,

    id. ib. 37:

    litteras ad aliquem,

    id. A. 15, 8; 14, 22:

    probra in Gaium,

    id. ib. 6, 9;

    14, 50: multa et atrocia in Macronem,

    id. ib. 6, 44 (38) et saep.—
    b.
    Transf., of the subjects, etc., treated, to write about, treat, celebrate:

    tuas laudes,

    Tib. 4, 1, 35:

    res gestas,

    Hor. Ep. 2, 1, 251:

    tempora Iliaca,

    Vell. 1, 3, 2:

    bellum Troicum,

    id. 1, 5, 3:

    Juli Africani vitam componendo, spem hominibus fecisti plurium ejus modi librorum,

    Tac. Or. 14:

    veteres populi Romani res,

    id. A. 4, 32:

    Neronis res,

    id. ib. 1, 1; 11, 11.—
    B.
    From the notion of closing.
    1.
    To put away, put aside, put in place:

    armamentis conplicandis, conponendis studuimus,

    i. e. folding up the sails and lowering the masts, Plaut. Merc. 1, 2, 80:

    (tempus) ad componenda armamenta expediendumque remigem,

    Liv. 26, 39, 8:

    vela contrahit malosque inclinat et simul armamenta componens, etc.,

    id. 36, 44, 2:

    arma,

    Hor. C. 4, 14, 52:

    tristes istos conpone libellos,

    put aside, Prop. 1, 9, 13.—
    2.
    To store up, put away, collect:

    nec... Aut conponere opes norant aut parcere parto,

    Verg. A. 8, 317:

    ego conposito securus acervo Despiciam dites,

    Tib. 1, 1, 77;

    so fig.: condo et compono quae mox depromere possim,

    Hor. Ep. 1, 1, 12.— So esp. to preserve, pack, put up fruits, meat, etc., for future use:

    pernas,

    Cato, R. R. 162, 12:

    tergora (suis),

    Col. 12, 55, 2: siccatos coliculos, id. 12, 9, 1:

    caepam in fidelia,

    id. 12, 10, 2:

    herbas,

    id. 12, 13, 2:

    poma,

    id. 12, 47, 5:

    olivas,

    Pall. Nov. 22, 5:

    herbam olla nova,

    Scrib. Comp. 60:

    faenum,

    Dig. 19, 2, 11, § 4:

    fructus in urceis, capsellis,

    ib. 33, 7, 12, §1.—
    3.
    Of the ashes or remains of the dead, to adjust, lay out, to collect and inurn, inter, bury:

    tu mea conpones et dices, ossa, Properti, Haec tua sunt,

    Prop. 2, 24, 35 (3, 19, 19):

    cinerem,

    Ov. F. 3, 547:

    cinerem ossaque,

    Val. Fl. 7, 203:

    sic ego conponi versus in ossa velim,

    Tib. 3, 2, 26.—Hence, in gen., of persons, to bury:

    quem... prope cognatos conpositum cineres,

    Cat. 68, 98:

    omnes composui (meos),

    Hor. S. 1, 9, 28:

    compositi busta avi,

    Ov. F. 5, 426:

    Pisonem Verania uxor... T. Vinium Crispina filia composuere,

    Tac. H. 1, 47:

    componi tumulo eodem,

    Ov. M. 4, 157:

    toro Mortua componar,

    id. ib. 9, 504:

    alto Conpositus lecto,

    Pers. 3, 104:

    aliquem terra,

    Sil. 9, 95.—
    4. a.
    Of things: omnia noctis erant placida composta quiete, Varr. Atac. ap. Sen. Contr. 3, 16:

    cum mare compositum est,

    Ov. A. A. 3, 259:

    aquas,

    id. H. 13, 136:

    fessum tumentes Composuit pelagus ventis patientibus undas,

    Luc. 5, 702.—
    b.
    Of persons:

    nec vigilantibus, sed etiam quiete compositis,

    Quint. 11, 2, 5:

    ubi jam thalamis se conposuere,

    Verg. G. 4, 189:

    defessa membra,

    id. ib. 4, 438:

    si bene conpositus somno vinoque jacebit,

    Ov. Am. 1, 4, 53.—
    5.
    To end strife, confusion, etc., to compose, pacify, allay, settle, calm, appease, quiet, tranquillize, reconcile, etc., that which is disturbed or at variance.
    a.
    With personal object:

    aversos amicos,

    Hor. S. 1, 5, 29:

    ceteros clementia,

    Tac. A. 12, 55:

    comitia praetorum,

    id. ib. 14, 28; id. H. 1, 85:

    juvenes concitatos,

    Quint. 1, 10, 32; cf.:

    barbarum animos,

    Tac. A. 14, 39:

    gentem,

    Sil. 17, 356.—Esp. of the mind:

    prima (pars philosophiae) conponit animum,

    Sen. Ep. 89, 9:

    argumentum conpositae mentis,

    id. ib. 2, 1; Cels. 3, 18; Sil. 11, 352:

    mentem somno,

    id. 3, 162:

    religio saevas componit mentis,

    id. 13, 317.—
    b.
    Of places, countries, etc.:

    C. Caesar componendae Armeniae deligitur,

    Tac. A. 2, 4:

    Campaniam,

    id. H. 4, 3:

    Daciam,

    id. ib. 3, 53.—
    c.
    With abstr. or indef. objects:

    si possum hoc inter vos conponere,

    Plaut. Curc. 5, 3, 23; cf.:

    vides, inter nos sic haec potius cum bona Ut componamus gratia quam cum mala?

    Ter. Phorm. 4, 3, 17:

    gaudens conponi foedere bellum,

    Verg. A. 12, 109; so,

    bellum,

    Sall. J. 97, 2; Nep. Hann. 6, 2; id. Alcib. 8, 3; Vell. 2, 25, 1; Asin. ap. Cic. Fam. 10, 33, 3:

    bella,

    Tac. A. 3, 56:

    cum vellet pro communi amico controversias regum componere,

    Caes. B. C. 3, 109:

    uti per colloquia omnes controversiae componantur,

    id. ib. 1, 9 fin.:

    curas,

    Verg. A. 4, 341; Sil. 12, 682:

    lites,

    Verg. E. 3, 108:

    seditionem civilem,

    Suet. Caes. 4:

    statum Orientis,

    id. Calig. 1:

    Romanus Ardeae turbatas seditione res... composuit,

    Liv. 4, 10, 6; 3, 53, 1:

    legatorum res et bello turbatas,

    id. 45, 16, 2:

    res Germanicas,

    Suet. Vit. 9:

    discordias,

    Tac. H. 4, 50:

    compositis praesentibus,

    id. A. 1, 45:

    odia et certamina,

    id. ib. 15, 2.—Less freq. transf., with the result as object:

    pacem componi volo Meo patri cum matre,

    Plaut. Merc. 5, 2, 113:

    si pax cum Carthaginiensibus componi nequisset,

    Liv. 30, 40, 13:

    at me conposita pace fefellit Amor,

    Prop. 2, 2, 2:

    pax circa Brundusium composita,

    Vell. 2, 75, 3:

    pacem cum Pyrrho,

    Just. 18, 2, 6; cf. D. 2. infra.—
    d.
    Absol.:

    coheredes mei conponere et transigere cupiebant,

    Plin. Ep. 5, 1, 7; and so impers. pass.:

    posteaquam id quod maxime volui fieri non potuit, ut componeretur,

    Cic. Rosc. Am. 47, 136:

    Pompei summam esse... voluntatem, ut componeretur atque ab armis discederetur,

    Caes. B. C. 3, 16.—
    C. 1.
    In gen., to arrange, adjust, order, set in order:

    aulaeis se superbis Aurea sponda, of one's attitude on a couch,

    Verg. A. 1, 697:

    ad ictum militaris gladii conposita cervice,

    Sen. Cons. Marc. 26, 2:

    diductis aedificia angulis vidimus moveri iterumque conponi,

    id. Q. N. 6, 30, 4:

    si ad rem pertinet, quomodo caelo adfecto conpositisque sideribus quodque animal oriatur,

    Cic. Div. 2, 47, 98:

    tibi enim gratias agebat, quod signa componenda suscepisses,

    id. Att. 4, 9, 1.—
    2.
    Esp., milit. t. t.:

    se ad confligendum, Sisenn. ap. Non p. 257, 13: exercitum in hibernaculis, Sali J. 103, 1: in secunda (acie) cohortis, id. H. inc. Fragm. 44 Dietsch: stabant conpositi suis quisque ordinibus (opp. incompositi),

    Liv. 44, 38, 11:

    conpositi numero in turmas,

    Verg. A. 11, 599:

    cunctos licentia vagos compositus invadit = compositis ordinibus,

    Tac. H. 4, 35:

    agmen,

    id. ib. 2, 89; 5, 1; id. A. 12, 16:

    ordines,

    id. H. 4, 33:

    vagos paventesque Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

    id. ib. 3, 35:

    pugnae exercitum,

    id. A. 13, 40:

    auxilia in numerum legionis,

    id. ib. 2, 80 Nipp. ad loc.:

    equitem per turmas,

    id. ib. 15, 29:

    insidias in montibus,

    Just. 1, 3, 11.—
    3.
    Of the order of words in language: quam lepide lexeis compostae! ut tesserulae omnes Arte pavimento atque emblemate vermiculato, Lucil. ap. Cic. de Or. 3, 43, 171; id. ap. Cic. Or. 44, 149; cf. id. ib. sq.:

    ut aptior sit oratio, ipsa verba compone,

    id. Brut. 17, 68.—
    4.
    With reference to orderly appearance, etc., of the clothing, hair; the expression of the countenance, etc., to lay, smooth, adjust:

    suon quisque loco'st? Vide capillum, satin compositu'st commode?

    Plaut. Most. 1, 3, 97:

    composito et delibuto capillo,

    Cic. Rosc. Am. 46, 135:

    comas,

    Ov. R. Am. 679:

    crines,

    Verg. G. 4, 417:

    ne turbarentur comae, quas componi, etc.,

    Quint. 11, 3, 148:

    togam,

    to lay in proper folds, Hor. S. 2, 3, 77; Quint. 11, 3, 156; cf.:

    nec tamen ante adiit... Quam se composuit, quam circumspexit amictus,

    Ov. M. 4, 318:

    pulvinum facili manu,

    id. A. A. 1, 160; cf.

    torum,

    id. F. 3, 484:

    jam libet componere voltus,

    id. M. 13, 767:

    vultu composito, ne laeti excessu principis, etc.,

    Tac. A. 1, 7; Plin. Ep. 3, 16, 5; cf.:

    (Tiberius) compositus ore,

    id. ib. 2, 34:

    vultum natura horridum... efferabat, componens ad speculum in omnem terrorem,

    distorting, Suet. Calig. 50.—
    5.
    In gen., to adjust, arrange, regulate, for the expression of something, or to accord with something; usu. ad aliquid:

    ad abstinentiam rursus, non secus ac modo ad balineum animum vultumque conposui,

    Plin. Ep. 7, 1, 6:

    orationis ipsius vultus ad id, quod efficere intendimus, compositus,

    Quint. 9, 1, 21:

    utraque manu ad modum aliquid portantium composita,

    id. 11, 3, 120:

    ge. stum oratoris ad similitudinem saltationis,

    id. 1, 11, 19:

    figuram ad imitationem alterius scripturae,

    id. 9, 2, 34:

    nec ad votum composita civitas,

    Tac. Or. 41:

    cuncta ad decorem inperi conposita,

    id. H. 1, 71:

    cunctis ad tristitiam conpositis,

    id. A. 3, 1. —Less freq. with dat.:

    voltus conponere famae Taedet,

    to adapt, Tib. 4, 7, 9:

    venturis carbasa ventis,

    Luc. 3, 596:

    me quoque mittendis rectum componite telis,

    id. 3, 717. —With in:

    Nero itinera urbis... veste servili in dissimulationem sui compositus pererrabat,

    disguised, made up, Tac. A. 13, 25. —
    D. (α).
    With acc.:

    ego itinera sic composueram, ut Nonis Quinctilibus Puteolis essem,

    Cic. Att. 15, 26, 3:

    quod adest memento Componere aequus,

    Hor. C. 3, 29, 33:

    conposita atque constituta re publica,

    Cic. Leg. 3, 18, 42:

    necdum compositis maturisve satis consiliis,

    Liv. 4, 13, 5:

    (diem) totum in consideranda causa componendaque posuisse,

    Cic. Brut. 22, 87:

    tempus in cognoscendis componendisque causis consumere,

    id. Or. 42, 143:

    ex sententia omnibus rebus paratis conpositisque,

    Sall. J. 43, 5; 94, 1:

    in senatu cuncta longis aliorum principatibus composita statim decernuntur,

    Tac. H. 2, 55:

    dum quae forent firmando Neronis imperio componuntur,

    id. A. 12, 68.—
    (β).
    With ad or in and acc. of the purpose for which, or the example according to which, etc.:

    cum alteri placeat auspicia ista ad utilitatem esse rei publicae conposita,

    Cic. Leg. 2, 13, 32:

    omnia ad voluptatem multitudinis inperitae,

    Quint. 10, 1, 43:

    animum ad omnes casus,

    id. 12, 9, 20; Val. Fl. 1, 321:

    satis igitur in hoc nos componet multa scribendi exercitatio,

    Quint. 9, 4, 114:

    cultum victumque non ad nova exempla conponere, sed ut majorum mores suadent,

    Sen. Tranq. 9, 2. —
    2. (α).
    In gen.: eum allegaverunt, suom qui servom diceret Cum auro esse apud me: conposita est fallacia, [p. 393] Ut, etc., Plaut. Poen. 3, 5, 29:

    quin jam virginem Despondi: res composita'st,

    Ter. Ad. 4, 7, 17:

    ita causa componitur, ut item palaestritae Bidini peterent ab Epicrate hereditatem,

    Cic. Verr. 2, 2, 22, § 54:

    societatem praedarum cum latronibus conposuisse,

    Sall. H. 4, 11 Dietsch:

    crimen ab inimicis Romae conpositum,

    Cic. Verr. 2, 3, 61, § 141:

    conpositis inter se rebus,

    Sall. J. 66, 2:

    ita conposito dolo digrediuntur,

    id. ib. 111, 4:

    conposito jam consilio,

    Liv. 3, 53, 3: ceteri proditores ea quae composita erant exspectabant;

    convenerat autem, etc.,

    id. 25, 9, 8:

    sub noctem susurri Composita repetantur hora,

    Hor. C. 1, 9, 20:

    ictum jam foedus, et omnes Conpositae leges,

    Verg. A. 12, 315:

    compositis notis,

    Tib. 1, 2, 22:

    crimen ac dolum ultro,

    Tac. H. 1, 34:

    proditionem,

    id. ib. 2, 100:

    seditionem,

    id. ib. 4, 14:

    insidias,

    id. ib. 5, 22; id. A. 12, 54; 13, 47: pacem componere, v. B. 5. supra.—
    (β).
    With rel.-clause:

    cum summa concordia, quos dimitterent, quos retinerent, composuerunt,

    Liv. 40, 40, 14.—
    (γ).
    With inf.:

    ii, secretis conloquiis conponunt Gallos concire,

    Tac. A. 3, 40.—
    (δ).
    Pass. impers.:

    ut domi compositum cum Marcio erat,

    Liv. 2, 37, 1.—
    (ε).
    With ut and subj.:

    compositum inter ipsos ut Latiaris strueret dolum,

    Tac. A. 4, 68; cf. P. a. subst.
    3.
    In gen., to feign, invent, devise, contrive, in order to deceive or delude, etc.: composita dicta, Att. ap. Non. p. 260, 22 (Trag. Rel. v. 47 Rib.):

    ne tu istic hodie malo tuo conpositis mendaciis Advenisti,

    Plaut. Am. 1, 1, 211:

    nec bene mendaci risus conponitur ore,

    Tib. 3, 6, 35 (3, 7, 3):

    sed vobis facile'st verba et conponere fraudes,

    Prop. 2, 9, 31:

    insidias in me conponis inanes,

    id. 2, 32 (3, 30), 19:

    compositas insidias fatoque evitatas ementitur,

    Tac. A. 13, 47:

    si haec fabulosa et composita videntur,

    id. Or. 12; id. Agr. 40:

    quae ut augendae famae composita, sic reliqua non in obscuro habentur,

    id. A. 15, 16; cf.:

    vetustatem, ut cetera, in majus conponentem altores Jovis celebravisse,

    exaggerating, Sall. H. 3, 60 Dietsch.— Part. perf. with in and acc., pretending, assuming the appearance or expression:

    (Domitianus) paratus simulatione, in adrogantiam compositus audiit preces,

    Tac. Agr. 42:

    is in maestitiam compositus,

    id. H. 2, 9; 1, 54:

    in securitatem,

    id. A. 3, 44.—Rarely with ad:

    tunc compositus ad maestitiam,

    Tac. A. 13, 20.— Hence, P. a.: compŏsĭtus ( - postus), a, um.
    A.
    Well-arranged, ordered, or constituted, orderly, regular:

    quae (injuria) dum foris sunt, nil videtur mundius, Nec magis compositum quicquam nec magis elegans,

    Ter. Eun. 5, 4, 13: admiratus sum... sunchusin litterularum, quae solent tuae compositissimae et clarissimae esse, Cic. Att. 6, 9, 1:

    acrior impetu atque animis quam compositior ullo ordine pugna fuit,

    Liv. 28, 22, 13:

    intellegitur, etiamsi non adjecero, conpositum ordinatumque fore talem virum,

    Sen. Vit. Beat. 8, 3:

    composita et quieta et beata respublica,

    Tac. Or. 36. —Of writings:

    quare in his quoque libris erant eadem aliqua... omnia vero compositiora et elaborata,

    Quint. 1, pr. § 8; cf.:

    illa quae curam fatentur et ficta atque composita videri etiam volunt,

    elaborate, id. 8, pr. § 23.— Transf., of the orator himself:

    si aut compositi oratoris bene structam collocationem dissolvas permutatione verborum,

    Cic. Or. 70, 232.—
    B.
    Fitly disposed for any purpose, prepared, apt, fit, adapted, qualified, suitable, ready:

    perficiam ut nemo umquam paratior, vigilantior, compositior ad judicium venisse videatur,

    Cic. Verr. 1, 1, 11; so,

    equus bene natura compositus,

    Auct. Her. 4, 46, 59.— With ad or in and acc., or with dat.:

    arte quadam ab juventa in ostentationem (virtutum) compositus,

    Liv. 26, 19, 3 Weissenb. ad loc.:

    alius historiae magis idoneus, alius compositus ad carmen,

    Quint. 2, 8, 7:

    aeque in adulationem compositus (sacerdos),

    Curt. 4, 7, 26:

    (Attici) non maxime ad risum compositi,

    Quint. 6, 3, 18:

    natura atque arte compositus alliciendis etiam Muciani moribus,

    Tac. H. 2, 5.—
    C.
    Quiet, peaceful, undisturbed, calm, composed, unimpassioned, etc.:

    ut peractis quae agenda fuerint salvo jam et composito die possis ibi manere,

    Plin. Ep. 2, 17, 2:

    lenis et nitidi et compositi generis amatores,

    Quint. 10, 1, 44:

    actio,

    id. 11, 3, 110:

    aetas,

    mature, sedate, Tac. A. 13, 1: adfectus mites atque compositi, Quint. 6, 2, 9:

    supercilium (opp. erectum),

    id. 11, 3, 74:

    repetitio eorum (civium) labefactabat compositam civitatem,

    Flor. 3, 23, 3.—
    D.
    Compound, composite, made up of parts (opp. simplex):

    verba,

    Quint. 1, 5, 3; 1, 6, 38; 7, 9, 5:

    voces,

    id. 1, 5, 65; cf. id. 1, 5, 9; 2, 12, 3.—Hence, subst.: compŏsĭtum ( conp-), i, n., that which is agreed, an agreement, compact, etc.; only abl. in the phrases,
    (α).
    Ex composito, according to agreement, by agreement, in concert, Sall. H. 2, 12 Dietsch:

    tum ex composito orta vis,

    Liv. 1, 9, 10; 5, 14, 2; 36, 25, 1; 40, 48, 4; Suet. Claud. 37; Tac. H. 4, 66.—
    (β).
    De composito, by agreement, App. Mag. 1, p. 273; and,
    (γ).
    More rarely in the same sense, composito alone, Ter. Phorm. 5, 1, 29; Nep. Dat. 6, 6; Verg. A. 2, 129.—Hence also adv.: compŏsĭtē ( conp-), in an orderly, regular, or skilful manner, orderly, regularly, properly (class. but rare;

    not in Quint.): ambulare,

    Col. 6, 2, 5:

    indutus,

    Gell. 1, 5, 2:

    composite et apte dicere,

    Cic. Or. 71, 236:

    composite, ornate, copiose eloqui,

    id. De Or. 1, 11, 48:

    composite atque magnifice casum reipublicae miserati,

    Sall. C. 51, 9:

    bene et composite disseruit,

    id. Ib. 52.— Comp.:

    compositius cuncta quam festinantius agerent,

    Tac. A. 15, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > compono

См. также в других словарях:

  • MAJOR Domus — I. MAJOR Domus in Aula Principum, triplici gradu reperitur. Primo is sic dictus, qui rem in domo curat ad victum solum pertinentem; alias olim Eleater, Praefectus mensae, Architriclinus, Dapifer et Princeps coquorum. Secundo, qui rem omnem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • RYSVICUM i. e. RYSWYK — RYSVICUM, i. e. RYSWYK pagus celebris, et peramoenus Hollandiae, suburbanus Hagae Comitum, Potentissimi, Augustissimi, Felicissini, Serenissimi VILHELMI III. Magnae Britanniae Regis, Castro sumptuosissimo, magnificentissimo nobilitatus; in cuius… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Latin declension — Latin grammar Verb Conjugation Subjunctive by attraction Indirect Statement Declension Ablative Usages Dative Usages Latin is an inflected language, and as such has nouns, pronouns, and adjectives that must be declined in order to serve a… …   Wikipedia

  • NASI — Herbr. Gap desc: Hebrew, proprie dictus est in hac gente Princeps seu Praeses Synedrii Magni seu Septuaginta unius viralis, alias et Caput consessus, a quo proxima dignitas erat Partis Synedrii, seu Principis secundi, quibus reliqui ordine suô… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SENESCALLUS — idem quod Maior domus, apud Rob. de Monte, in Ann. 1170. p. 649. Hanc Senescalciam, vel, ut antiquitus dicebatur, Maioratum domus Regiae, Robertus Rex Francorum dedit Gaufrido Grisogonellae, Comiti Andegavensi, quod sibi contra Ottonem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Grand incendie de Rome — Le grand incendie de Rome a frappé la ville de Rome sous le règne de l empereur Néron. L incendie éclata dans la nuit du 18 juillet 64 (ante diem XV Kalendas Augustas, anno DCCCXVII a.U.c.) dans la zone du Circus Maximus et sévit pendant six… …   Wikipédia en Français

  • PRESBYTER — I. PRESBYTER Hebr. Zeken, i. e. Senior, nomen titulusque eminentioribus olim, adeoque Praefectis Iuridicis Israelitarum, iam per intervallum Legis dationem in Sinai antevertens, tribui solitus et quidem his inprimis, uti vidimus supra, voce Iudex …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AMICI Sponsorum — apud Hebraeos, alias Socii seu Comites, Hebr. Gap desc: Hebrew, iidem cum Paranymphis. Gemara Hierosolymitana. Observavit Rabbi Ioda morem antiquitus in Iudaea obtinuisse, ut constituerentur bini Paranymphi, Socii seu Amici; alter Sponsi, alter… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PALATIUM — I. PALATIUM Imperatorum Regumque Aula, ut et splendidorum quorumque hominum magnificae aedes; unde nomen traxerit, dictum supra. Suidas a capite hominis recenter occisi, dum locarentur ibi fundamenta, reperto, nominis originem arcessit, quod apud …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ROMA — I. ROMA Latii in Italia urbs, de cuius origine et conditore diversa legimus apud auctores. Receptissima opinio est, a Romulo et Remo fratribus conditam fuisse, unde et nomen acceperit, an. primô septimae Olympiadis, teste Dionysiô Halicarnasseô,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Johann Hildebrand Withof — (* 27. Juni 1694 in Lengerich; † 13. Februar 1769 in Duisburg) war Professor für Beredsamkeit und Geschichte in Duisburg. Berühmt geworden ist er durch seine Geschichte der Stadt Duisburg. Als Mitglied der Res publica litteraria gehö …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»